Voor hun tweede album hadden The Oreilles beloofd om met iets uit te pakken waar we U zouden tegen zeggen. Dat ze met veel uitpakken, kunnen we niet ontkennen, maar U zeggen doen we niet, wel een vriendelijke WTF!
Geïnspireerd op de deep-funk en disco uit de jaren ’70 in combinatie met de jaren ’90 acid, neemt dit combo je graag mee op een uitmuntende trip doorheen hun muzikale landschap. De plaat kwam tot stand in het voorbije jaar waarin ze toerden, festivals deden, Mogwai hebben ontmoet en geobsedeerd geraakten door Italiaanse filmcomponisten als Pierro Umiliani en Sandro Brugnolini. Een onbegonnen mix van invloeden die op één of andere manier verwerkt zitten in de nummers en die aantonen waar deze band muzikaal nu staat.
Dat het geen hapklare brok is, mag al duidelijk wezen na het lezen van bovenstaand lijstje maar dat het de doorsnee pop overstijgt is meteen ook duidelijk. Disco Volador is een plaat geworden die zijn tijd nodig heeft maar die daadwerkelijk de schoonheid van al haar invloeden herbergt. Het is als het ware een soundtrack voor een film die nog moet gemaakt worden maar die geschreven is terwijl de thriller Berberian Sound Studio op auto-loop stond. Wie deze thriller kent weet waar we naartoe gaan. Ken je deze film niet dan nodigen we je toch uit om Disco Volador eens te proberen, er zullen enkele nieuwe deuren voor je opengaan.
