Met Allhallowtide, de nieuwste van The Monochrome set zijn we aanbeland aan de vijfde langspeler van dit eighties bandje op tapete records. De band hield nooit echt op te bestaan en kan af en toe ook wel eens rekenen op vers bloed in de gelederen waardoor de stijlen en genres al even divers zijn als het aantal labels die ze in de voorbije decennia hun thuis basis mochten noemen.
Zestien platen zijn we ondertussen verder sinds hun geboorte en van Allhallowtide, dat pas in maart uit komt, kregen we een voorsmaakje te pakken.
Het valt weer op dat The Monochrome Set niet alleen zeer onvoorspelbaar is, maar toch ook op een vaste manier uit de hoek komt. Hun donkere, soms met zeer zwarte humor doorspekte teksten zijn alvast weer van de partij en ook hun vertrouwde klanken konden we terugvinden in enkele van hun nummers. Maar zoals gezegd ze zijn onvoorspelbaar en dat resulteert dan weer in nummers die je niet direct zou linken aan The Monochrome Set. Ballad Of The Flaming Man is zonder twijfel een nogal typisch nummer voor de band die ons in de jaren tachtig overdonderde met Strange Boutique. Maar op My Deep Shoreline zou je haast denken dat ze in het geniep samen op stap geweest zijn met The Waterboys. En wat we moeten denken van In a Chapel of A Personal Design? Het klopt alvast wel, alleen op een zeer vreemde manier.
Dat mensen evolueren hoort erbij en dus jawel ook bands maken een evolutie door. Gelukkig maar want op die manier hebben we doorheen de jaren al heel veel moois meegemaakt. Dat ze ook deze keer geen potten gaan breken, is een feit maar daar liggen de heren al lang niet meer wakker van. En zolang ze maar af en toe een paar leuke deuntjes op vinyl zetten, zullen wij er ook onze slaap niet voor laten. Het wordt wachten op de volledige release om hier voluit over te schrijven, maar met wat we nu hoorden kunnen we terug op beide oren slapen.
Mr. Blue Boogie
