Het regent dezer dagen improv releases zo blijkt, en wij zijn daar niet rouwig om. Terwijl de hedendaagse chirojeugd door het muzikale landschap baggert met boterhammen belegd met plakken eenheidsworst in de knapzak, steken de oudgedienden hen langs links voorbij op de minder platgetreden paden. Dat die niet altijd leiden naar de top is evident, maar dat zal de muzikale avonturiers dan weer veggieworst wezen. Want het is hen vooral om expressie te doen.
Het tweespan Rudy Trouvé en Eric Thielemans bezit al jaren een bijzondere chemie die ze rijkelijk lieten vloeien bij Tape Cuts Tape geflankeerd door Lynn Cassiers, of in The Mechanics waarmee ze zelfs op Jazz Middelheim mochten aantreden. Thielemans drumde ook nog even in The Love Substitutes. Elko Blijweert is dan weer het Dead Man Ray-maatje van Rudy, dus deze trio samenstelling lag eigenlijk al een tijdje voor de hand.
Opmerkelijk is wel dat Trouvé hier enkel de piano “gebruikt”, naar eigen zeggen kan hij maar een beperkt aantal noten en akkoorden aanslaan op dit instrument en moest hij dus wel twee virtuozen inlijven. Nu is net dat minimalisme sowieso een Trouvé-handelsmerk, ook in z’n gitaarspel en vocale uitspattingen. Op piano krijgen we dan iets dat meandert tussen Bill Evans, Satie, Nick Cave en Rudy Trouvé. Blijweert doet waar hij in uitblinkt; de vibe volgen en bijwijlen dus z’n gitaar als een bas gebruiken maar ook de gaten magistraal dichtsmeren en daarbij geregeld naar Marc Ribot en zelfs Harry Sacksioni lonken. Thielemans is dan ook afwisselend subtiel groovy of duikt abstract percussief in de openingen die de muzikale progressies aandienen, uiteraard met een flair en sound die onmiskenbaar de zijne zijn.
In de perstekst worden invloeden als Black Sabbath en The Necks vermeld, we vermoeden dat die eerste er vooral als tongue in cheek grapje ingeslopen zijn. Of om de dramatische rocksferen die logischerwijs deel uitmaken van hun muziek, mee te illustreren. Voor ons mogen daar nog Wipers en Bohren & Der Club Of Gore aan toegevoegd worden. Dat de bandnaam refereert aan de legendarische Godfather-scene en dus ook de nachtclub jazz uit die periode hoeft verder geen betoog.
Op 29 december stellen ze het album voor op Wintervuur in Antwerpen. Maar de vijf betoverende livetracks daterend van juli dit jaar, zien het levenslicht digitaal en op vinyl al op 15 december. De reeds rijkelijk gevulde Heaven Hotel catalogus krijgt er dus nog een gezonde telg bij. Proficiat aan de fiere ouders !
