Wie zich wil onderscheiden van de rest valt maar beter op. Er zijn bands die met tl-lampen staan rondzwaaien, anderen maken er een sport van om halverwege het optreden het drumstel ergens achteraan in de zaal te gaan plaatsen of je hebt er die hun snoet wit poederen en het podium opgaan in een wit pak. The Guru Guru doet het door hun frontman Tom hyperactief (net niet spastisch) op het podium te laten rond huppelen en ook (en daar draait het hem toch om) door een tweede langspeler af te leveren die je van het begin tot einde wegblaast.
Drie jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van PCHEW. Eentje die is gemaakt met Wouter Vlaminck en klinkt alsof de vijf grondig met elkaar hebben overlegd dat ieder nummer anders moest klinken. Het levert niet alleen een zeer gevarieerde plaat op, maar ook één waarvan je reeds na één luisterbeurt doorhebt dat het er één zal worden die met gemak de tand des tijds zal doorstaan. Al was het maar omdat we voorzichtig willen zeggen dat Point Fingers een (Belgische) klassieker is.
De Limburgers hebben van in het begin het etiket van noiseband gekregen. Ergens klopt dat natuurlijk ook wel, want op het breekbare And I’m Singing Aren’t I na zwijgen de gitaren nooit, maar ze bulderen wel op de meest diverse manier. De band legt op hun tweede kind overduidelijk haar ziel bloot en dat resulteert soms in bloedstollende momenten zoals Origamiwise waarbij het moeilijk is om de ogen droog te houden.
Jongleren met emoties, maar ook met diverse muziekstijlen en vooral dingen doen die anderen niet doen. Zo hoor je in Chramer bijvoorbeeld newwave-invloeden van Devo, maar ook elementen van de alom gevreesde rockmusical. Geen nood, The Guru Guru heeft zijn naam niet gestolen en komt met alles weg, zelfs met dat!
Muziek die gecompliceerd aanvoelt, maar dat niet is. Hoe gelaagd songs als Mache of het naar Queen neigende This Knee On Ice ook zijn, meer dan twee draaibeurten hebben ze niet nodig om in het hoofd te blijven hangen, ook al ontdek je er iedere keer weer iets anders in. Er zit zelfs een vleugje lo-fi in, zo is Know No net geen lekkere meezinger geworden, en iets wat kan doorgaan voor de perfecte combinatie van Weezer en Pavement. Delaware voelt dan weer aan als de postpunk van Fountaines DC en Protomartyr, terwijl Skidoo langs je voorbij raast en aanleunt bij het vroegere werk van de Limburgers. Maar goed, genoeg geleuterd en geanalyseerd, spelen die plaat… Wat ons betreft nu al één van de hoogtepunten van 2020. Waar zijn die lijstjes?
Wil je The Guru Guru live aan het werk zien dan kan dat op:
06/02 – Just for the records, Hasselt (15u30)
06/02 – Samen met PAARD., Muziekodroom, Hasselt (19u30)
14/02 – Café de Stroper, Leeuwarden (NL)
20/02 – Café Den Hemel (try-out), Zichem
03/03 -De Centrale (album-release), Gent
07/03 – L’Entrepôt, Arlon
09/03 – Het Depot, Leuven
14/03 – KulturA, Liège
18/03 – Muziekgieterij, Maastricht (NL)
04/04 – De Zwarte Ruiter, Den Haag (NL)
12/04 – Hedon, Zwolle (NL)
29/05 – Sportcomplex de Fazant, Overland (NL)
