Het Mechelse kwartet The Geraldines spelen al acht jaar samen, hebben drie ep’s uitgebracht en vonden dat het nu tijd was om hun debuutalbum op de markt te gooien. Na hun laatste ep Fluff uit 2017 begon de band te schrijven aan dit debuut. Muzikaal ging het vrij vlot maar tekstueel liep het niet echt. Frontman en tekstschrijver Bart Van der Elst had afgerekend met zijn demonen en zijn leven liep eindelijk best vlotjes. Tot Van der Elst zijn moeder in 2018 opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis wegens psychose-episodes. Vanaf dan gaat Bart dagelijks op bezoek bij een moeder die haar zoon niet meer herkent en vice versa.
Op Never Worry Always Worry heeft Van der Elst deze periode van zich afgeschreven. Een verhaal van een breekbare moeder-zoon-relatie op een bijzonder moeilijk moment. De hoesfoto, een afbeelding van Restauration Du Lac De Montbel een performance van kunstenaar Maarten Vanden Eynde, moet de gevoelens uit die periode weerspiegelen.
Het debuut is opgenomen in de Hightime studio van Thomas Valkiers (High Hi, The Guru Guru en Equal Idiots) die ook instond voor de productie en de mix. Opener Cardinal was tevens de eerste single uit deze langspeler. Hierop horen we een smerige intro die zomaar van The Pixies had kunnen zijn. Het nummer legt de lat erg hoog voor de rest van het album, want het zit echt wel perfect van begin tot eind. Daarna krijgen we Lamb (de tweede single) waarop het viertal toont dat ze ook melodisch knappe dingen kan brengen. Een song die echt aan je kleeft zeker wanneer Van der Elst zijn pijn uitschreeuwt.
Dan volgt And His Steady Hands Tremble, weer zo’n intense track waar we wat echo’s in horen van Dinosaur Jr. met die lekkere, scheurende gitaren. Met de intro van Sophia 3 leek het nummer een rustpunt te worden op het album maar al snel weten we dat we op het verkeerd been gezet zijn. Naar het einde toe keert de rust echter terug en vergeeft Van der Elst zijn moeder. Plz Turn Turn Yr Fall Into A Somersault is single nummer drie en ook de indrukwekkendste. Het nummer opent dromerig maar schakelt over naar nerveuze indierock die dicht in de buurt komt van The Sheila Divine.
Hollow begint rustig maar na iets meer dan een minuut ontploft het bommetje en krijgen we The Geraldines op hun best. Gedreven drums en bas, snedige gitaren en een zanger die zich volledig geeft. In het midden krijgen we onverwacht terug een rust moment met de mooie tromboneklanken van Ward Jansen. Bij Shelter gaat het viertal terug The Pixies toer op waar de drum en gitaar dezelfde sfeer weergeven, maar ze geven er wel hun eigen twist aan. Turn Around opent vrij bombastisch maar de song zelf gaat vrij sober verder tot in het midden, want dan krijgen we weer een onverwachte wending, het nummer gaat dan een totaal andere kant op, een sublieme compositie.
In afsluiter Fizzle Out-Unsung Existence, horen we de ingetogen kant van The Geraldines. Het is de meest catchy song van de plaat maar ook het rustigste. Het nummer sluit het intense album af als een soort perfecte fade out.
De keuze van The Geraldines om acht jaar te wachten voordat ze hun debuutplaat uitbrachten, bleek de juiste te zijn. Dit is een geweldige plaat vol songs met onverwachte wendingen, die ons van begin tot eind blijft boeien. Het viertal heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt en dat siert hen!
