De overrompelende oceaan van reissues kan ons meestal gestolen worden. Nog eens dezelfde platen van dezelfde coryfeeën met al dan niet één onbekend liedje of in een iets andere uitvoering of klooien met al dan niet een remaster; we lusten het niet.
Hier en daar maken we een uitzondering, puur omdat we vinden dat het een plaat betreft die nog steeds relevant klinkt, niet meer zo gemakkelijk is te vinden en bovendien indertijd een onuitwisbare indruk naliet op jan en ook op alleman.
Zo eentje is het debuut van de in 1977 in San Fernando Valley, Los Angeles opgerichtte The Dickies, waarvan de originele zanger Leonard Graves Phillips en gitarist Stan Lee tot op heden de band en hun erfenis levend houden.
Ze debuteerden met het onverslijtbare The Incredible Shrinking Dickies, een plaat die ze nooit meer zouden overtreffen, net als veel bandjes wiens debuut ook na decennia hun beste en meest urgente werk blijkt te zijn.
Niet dat ze later helemaal niets van betekenis meer hebben uitgebracht, integendeel. Doorheen gans hun carrière bleven deze zotskappen heerlijke liedjes maken, al maakten ze nooit meer een plaat waarop geen enkele misser staat, wat bij dit debuut dus wel het geval is.
Een aantal nummers bereikte zelfs de Britse hitparades, waarvan hun versie van Paranoid het bekendste is. Grappig, goed gedaan, ijzersterk gezongen en gespeeld en met net voldoende punkpower om hun roots niet te verloochenen.
Zoals gebruikelijk bij dit soort heruitgaven zijn er een stel bonusnummers toegevoegd. Deze keer geen obscuriteiten maar singles die later uitkwamen waaronder het hilarische Silent Night en het even gekke Banana Splits.
Old school punks kunnen waarschijnlijk mee joelen met nummers als Poodle Party en Walk Like An Egg. Nieuwere lichtingen kunnen er alleen maar deugd van hebben om dit juweeltje eens te beluisteren, al is het maar ter lering ende vermaeck.
