Noem eens de beste band uit Manchester? Een zeer moeilijke vraag die door iedereen anders zal beantwoord worden. Feit is wel dat The Chameleons samen met Joy Division en The Fall tot de meest invloedrijke bands behoren. Ook al gebeurde dat druppelsgewijs, staat het buiten kijf dat The Chameleons aan de wieg stonden van de postpunk. Zonder Mark Burgess geen Interpol of Editors, of ten minste niet het geluid dat ze nu hebben.
De carrière van The Chameleons was er – net als van hun goede vrienden van The Sound – één van vallen en opstaan. Verkeerde beslissingen of wendingen die je niet steeds in handen hebt. Waar de band wel vier decennia op terug kon vallen is een wereldwijde horde hondstrouwe fans. Getuige het feit dat hun concerten nog steeds moeiteloos uitverkocht geraken.
Het geluid van The Chameleons is niet in woorden te vatten, het is meer een muzikale levensvisie. Niet altijd de meest vrolijke onderwerpen, maar wel zo gebracht dat het een deel van je dna van je leven wordt zodat je toch nog de moed vindt om verder door het leven te stappen.
Volgend jaar verschijnt Arctic Moon, het eerste nieuwe volledige album sinds Why Call it Anything uit 2001. Vooraleer het zover is, heeft de band met Tomorrow Remember Yesterday een nieuwe ep op de markt gebracht. Allemaal oude nummers uit 1981 uit de periode toen ze hun eerste John Peel-sessie opnamen.
Nummers die iedere Chameleons-fan door en door kent, wel allemaal volledig opnieuw opgenomen. Het gaat om The Fan & The Bellows, Nathan’s Phase, Nostalgia, Every Day I’m Crucified en Things I Wish I’d Said. Het idee om deze ep uit te brengen ontstond in de kerst van 2023. De band wilde namelijk de songs opnieuw opnemen op een manier die weergeeft wie de band nu is, in plaats van wie ze in 1981 waren. Een herinterpretatie dus!
De opener is The Fan and The Bellows over de psychologische valkuil die liefde heet. In feite wilde CBS het nummer uitbrengen als hun eerste single, maar de band koos voor In Shreds. Minder punky dan het origineel, wel zwaarder op de maag liggend. Het soort song dat eigenlijk een instant classic had moeten zijn en dat gelukkig in bepaalde oorkanalen ook is geworden.
“Time passes so fast. Suppose there’s always the danger I won’t pull through”, nostalgisch leed klonk nooit zo pakkend als in Nostalgia. Ook hier moet de punky sfeer van weleer wijken voor een veelgelaagde sound die het geheel er niet vrolijker op maakt, wel meer geladen. Luisteren naar The Chameleons is nu eenmaal dansen op de koord die tussen hoop en wanhoop ligt.
De troosteloosheid wordt nog verder doorgetrokken in Nathan’s Phase. Door welke fase deze Nathan in kwestie loopt is niet meteen duidelijk, wel één die er niet al te goed uitziet. Radeloosheid en vertwijfeling verpakt in een perfecte postpunksong.
De grootste ommezwaai krijgt Everyday I’m Crucified. Er zullen ongetwijfeld fans zijn die het origineel prefereren. Minder rechttoe rechtaan deze keer met bombastische synths en weemoedige achtergrondzang. Mocht dit overigens het nieuwe geluid zijn van de aankomende lp, dan weten we nu al wat de plaat van 2025 wordt.
Afsluiter is Things I Wish I’d Said. Een meer ingetogen Burgess dan we hoorden op het originele, maar daarom niet minder intens. Iets over demonen en iets wat je graag had in je leven, maar dat er niet is. “Oh God, I’m on my own again and again and again and again… Always haunting me, those things I wish I’d said to you.” Mocht je eraan twijfelen, deze review is geschreven door iemand die denkt dat The Chameleons de beste band ter wereld is, maar eigenlijk zou jij dat ook moeten denken.
De ep is digitaal verkrijgbaar via Metropolis Records en er is een 12” vinyl via het Berlijnse label Aufnahme+Wiedergabe.
English
What’s the name of the best band from Manchester? A very difficult question that everyone would answer differently. The fact remains that The Chameleons, along with Joy Division and The Fall, are among the most influential bands. Even though it happened gradually, there’s no doubt that The Chameleons were at the forefront of post-punk. Without Mark Burgess, there would be no Interpol or Editors, or at least not the sound they have today.
The career of The Chameleons – much like their good friends from The Sound – was one of ups and downs. Wrong decisions or turns of events that were often out of their control. However, what the band has been able to rely on for over four decades is a worldwide legion of fiercely loyal fans. As shown by the fact that their concerts still sell out effortlessly.
The sound of The Chameleons is impossible to put into words; it’s more of a musical philosophy. The subjects may not always be the cheeriest, but they’re delivered in such a way that they become part of your life’s DNA, giving you the courage to keep moving forward.
Next year, Arctic Moon will be released, the first full-length album since Why Call it Anything in 2001. Before that happens, the band has put out a new EP, Tomorrow Remember Yesterday. It features old tracks from 1981, from the period when they recorded their first John Peel session.
These are songs that every Chameleons fan knows through and through, but they’ve all been completely re-recorded. The tracks include The Fan & The Bellows, Nathan’s Phase, Nostalgia, Every Day I’m Crucified, and Things I Wish I’d Said. The idea for this EP came about during Christmas 2023, as the band wanted to re-record these songs in a way that reflects who they are now, rather than who they were in 1981. A reinterpretation, then!
The opener is The Fan and The Bellows, about the psychological trap called love. CBS actually wanted to release this track as their first single, but the band chose In Shreds instead. It’s less punky than the original, though heavier in tone. The kind of song that should have been an instant classic, and thankfully, in certain circles, it became just that.
“Time passes so fast. Suppose there’s always the danger I won’t pull through” – nostalgic grief never sounded as poignant as in Nostalgia. Once again, the punky atmosphere of the past gives way to a layered sound, which doesn’t make it any more cheerful but certainly more intense. Listening to The Chameleons is like walking a tightrope between hope and despair.
The bleakness continues in Nathan’s Phase. Whatever phase Nathan is going through remains unclear, but it’s one that doesn’t look too promising. Despair and confusion wrapped in a perfect post-punk song.
The biggest shift comes with Every Day I’m Crucified. No doubt there will be fans who prefer the original. This time, it’s less straightforward, with bombastic synths and melancholic backing vocals. If this happens to be the new sound of the forthcoming LP, we already know what the album of 2025 will be.
The closer is Things I Wish I’d Said. A more subdued Burgess than we heard on the original, but no less intense for it. Something about demons, and something you longed for in your life but never had. “Oh God, I’m on my own again and again and again and again… Always haunting me, those things I wish I’d said to you.” In case there was any doubt, this review was written by someone who believes The Chameleons are the best band in the world, but really, you should think that too.
The EP is available digitally via Metropolis Records, and there’s a 12” vinyl via the Berlin label Aufnahme+Wiedergabe.
