Introducing the band… Suede. Want ze hebben Autofiction uit en het is – even op vingers tellen – hun tiende maar wegens wat problemen met de gokmaffia zijn we niet meer zeker van onze vingers, vooral niet het aantal daarvan.
Zelf omschrijven ze Autofiction als zijnde hun punkalbum. Lanceer een rochel in het oog van Brett Anderson want het mag dan wel hun hardste zijn, gitaren nemen hierop zeer bewust de leiding, maar de eerste en een beetje de tweede en de derde (Hey! Vingers teruggevonden!) blijven hun punkalbums, omdat het toen nog Allemaal Moest Gaan Beginnen.
En nu is het nog altijd bezig, en opener She Still Leads Me On is vintage Suede, net als Personality Disorder waarin gitaren onrust kraaien en die kraaien boren zich genadeloos in schedels her en der en in de onze. Auch!
En daar is 15 Again: stampen, met wat tienergeluk zelfs rampetampen in een bed dat nooit zal opgemaakt worden maar dat hoeft ook niet, zelfs nooit, als je vijftien bent.
De gitaren spuwen bloed maar gaan een beetje uit de weg voor Drive Myself Home; ingetogen momentje, héél geschikt tijdens priesterwijdingen en de gaten in de Royal Albert Hall worden nog maar eens geteld. Voor wie niet mee is: van die vier uit Liverpool.
In Black Ice houden verdoemden hun feesten: “And you still give me trouble (it breaks me up), but I still wear your chain (and it makes me jealous) because life without danger is no life, because all love is pain (all love is pain)”. Hij kan het nogal eens zeggen hé? Die Brett?
In Shadow Self zit een zwart randje rond het louche rood pluche van de Berlijnse Bowie, uit de hand gelopen cabaret; gitaren piepen als doorrookte longen in It’s Always The Quiet Ones en verder en voort gaan we naar Turn Off Your Brain And Yell. Had een songtitel van Pink Floyd kunnen zijn en klinkt helaas ook zo.
Afsluiten dan maar. Autofiction is geweldig, zeer zeker, maar die één twee en drie van hun discografie gaan ze nooit meer evenaren. En als er ooit nog eens een Live Aid komt zijn zij Queen.
