Stella Diana, een Italiaans shoegazetrio uit Napels, heeft eindelijk zijn langverwachte langspeler Nitocris uitgebracht. Ze vonden de inspiratie voor deze titel bij een bloedmooie oud-Egyptische koningin. Deze invloed kun je ook zien in de artwork voor de nieuwe plaat.
Het eerste nummer, Sofia, begint met een hemelse gitaarmelodie en een drumlijn die verdrinkt in de reverb. Het is een geweldige intro voor het album en geeft me honger naar meer. M9 is een stevige track, met een pulserende baslijn doorheen het hele nummer. Het is duidelijk dat Nitocris overgoten is van shoegazetraditie.
Ongelooflijk, hoe goed deze jongens klinken als trio. Ik hou ervan hoe de apathische vocals verborgen liggen onder een grote geluidsmuur. Stella Diana is duidelijk geïnspireerd door The Velvet Underground. Aphrodia is daarvan het perfecte voorbeeld, er worden in dat nummer slechts twee akkoorden gebruikt. Soms zijn twee akkoorden all it takes.
Hun songtitels spreken tot de verbeelding. Dedu’n is bijv. een oude Nubische god en ook een ijzersterk nummer met een erg catchy zanglijn. Maar de Grammy voor mooiste track gaat toch wel naar Ayaray. Dit is niet alleen een geweldige song, maar ook een goed voorbeeld van de punchy baslijnen die ze in deze lp gebruiken.
J. Carpenter is de perfecte afsluiter van het album. Ondanks het gebrek aan vocals bouwt dit nummer met zijn schreeuwende gitaren op naar een grote climax op het einde.
Nitocris (Vipchoyo Sound Factory, 2016) kan je nu kopen/streamen op Bandcamp.
MARIEKE HUTSEBAUT
