In januari bracht Stay Idle hun eerste single The Algorhythm uit waarbij ze de term kelderpunk helemaal tot zijn recht lieten komen. Bij het beluisteren van hun tweede, gelijknamige album leek echter dat de 5 eerste, verschroeiende songs in rauwe, vervallen loodsen ontstonden.
Reeds bij het openingsnummer Juggernaut, dat een onweerstaanbare, verwoestende kracht betekent, is het er boenk op. De rauwe punk, doorspekt met een flinke dosis garagerock, laat alles verwoestend achter. We genieten op Out For Blood en iets verder bij Rip It Up van de vette gitaarintro’s die daarna beukend uitmonden op een welgemeende fuck you, gelijkaardig aan The Stooges.
Salutations drijft verder op het elan maar door de enorm vele geluidslagen klinkt het soms wat te overrompelend in onze oren. Ook Hear No Lies spuwt en slaat razend om zich heen zoals de New Bomb Turks dat al jaren doen, maar verzwakt erna ietwat spijtig in een meezinganthem.
The Algorhythm blijkt vervolgens door het tragere (algo)ritme een overgang op de plaat in te luiden. Ook Shiver neemt gas terug maar blinkt uit in de meer punkgrunchsound uit de jaren ‘90.
Terwijl we op New Plague van het heerlijk, hoekige hardcoregeluid genieten, verrast afsluiter Morrison ons met zijn meewiegende indieslackerakkoorden en hilarische lyrics.
Kortom: deze plaat werd zorgvuldig en hardhandig afgewerkt mede door de no-nonsense-vibe van de Limburgse geluidsvirtuosen Cedric Maes en Alessio Di Turi.
