Het best bewaarde geheim van België? Ook al kun je je vragen stellen bij de eer die deze titel in zich draagt. Tevens is het zo dat je wel meer dan één verborgen parel in dit land kan aantreffen. Maar los daarvan, is Star Club West er een prachtvoorbeeld van.
Nog nooit van gehoord? Nochtans bestaat de groep al 25 (!) jaar en is de bezieler niemand minder Nico Jacobs die we kennen van Few Bits en natuurlijk die fantastische indieband, Orange Black, die vorig jaar heel eventjes nog iets van zich liet horen.
Zeggen dat Star Club West moeilijke muziek maakt, doen we niet. Integendeel. Wel is Nico het soort artiest dat alle regels aan zijn laars lapt en er bijvoorbeeld voor kiest om op hetzelfde tijdstip drie vinylplaten uit te brengen. Voor alles is een reden en ook voor dit, want de drie releases werden in dezelfde periode geschreven en opgenomen en gaan door het leven als de trilogie Love Me. Puki Pooki is ondanks zijn titel de meest toegankelijke, Forszetsn Tsu Drek (wat dat ook mag betekenen) gaat meer de richting uit van de experimentele noise en er is ook nog But Klim. Negen songs en als je we je bijvoorbeeld zeggen dat er een song bijzit met de titel Zat Vergaderen dan weet je dat je je aan iets heel aparts mag verwachten.
Een bijna volledig instrumentale plaat. Yes I Will Yes demonstreert meteen waar Star Club West naar toe wil, Kraftwerk-achtige electro met krautrockmomentjes. Hypnotiserende luistermuziek met klanken die met de seconde sterker worden. Al Die Orbitalen (normale titels worden het nooit) heeft een duister, spacy kantje en creëert het gevoel dat je ’s nachts hebt wanneer je doelloos rijdt maar toch beseft dat je ergens naartoe wil. Touring Czech Republic With Gary Wison herbergt heerlijke elektronische spielerei die je terugkaatst naar tijden toen videospelletjes en Atari synoniem waren. Retro dus, maar heerlijke retro! Zornik Youth is dan weer eerder postrock met een zuiders tintje en hoe fout zo’n beschrijving ook klinkt, toch heerlijk onweerstaanbaar.
Plaatje omdraaien, want ja, dat dien je te doen met vinyl. Was Bub Tut begint wat Bowie-achtig in diens Berlijn-periode maar naarmate de vocals doorkomen (jawel!) krijg je een vreemde hybride van Neue Deutsche Welle en Neu! We zouden zweren dat Nico iets zingt in de trend van “Hou me vast”, maar ook dat kan onze fantasie zijn. Primo heeft dan weer een 80’s-vibe en zou eigenlijk niet misstaan in een Miami Vice-aflevering!
Ben Je Een Brief moet het dan weer van zijn Byrne-achtige ritmiek hebben en wederom met een tekst waar we weer niks van hebben begrepen, en toch werkt! Zat Vergaderen (daar is’em!) komt dicht in de buurt van de indietronica van Caribou terwijl de titeltrack But Klim aanvoelt als een welgemeende omarming van een vriend. Mooi plaatje, en neen laat het ons niet hebben over dat cliché van dat onbekend en onbemind. Ontdek het gewoon!
