Vijf boze beren euhmm… Beringers kwamen onlangs voor de derde maal sinds 2014 uit de donkere mijnschachten geklauterd met hun nieuwe plaat Kenoma stevig om het middel geknoopt. De band in kwestie, Sons Of A Wanted Man, kon haar muzikale richting niet beter omschrijven dan met de titel van hun ep in 2016: Black Days, Black Dust. De Limburgers serveren inderdaad wat in het jargon blackened postmetal wordt genoemd. Vergis je niet want het vergt moed en dadendrang om deze plaat in één ruk uit te zitten. Het geluid van de band baadt in de Amenra-sfeer maar helt vervaarlijk over naar de dood en verderf van Wiegedood.
Titeltrack Kenoma valt met slaande deur in huis en plamuurt meteen alle tochtgaten, spleten en kiertjes dicht. De oude Griekse term voor leegte is kenoma en wordt beschreven in de ‘Excerpta ex Theodoto’ van Clemens van Alexandrië. Er is dus over nagedacht. “The world you have lived in is done. In an age of change dark energy can dwell gloriously.” Niet elke songtekst kan de symboliek van Covid19 onder woorden brengen. Het is ook niet de insteek geweest, maar het is een nummer dat de tragiek van deze tijd muzikaal perfect onderlijnt. Serpentine is sterk in de tweede linie en roept herinneringen op aan een ontketend Steak Number Eight. Het tackelt ons met de beide voeten vooruit en het tempo mag als verwoestend omschreven worden.
Als je in Canine Devotion sporen van shoegaze meent te ontwaren, dan ben je heel goed bezig. Isa Holliday, zangeres van Slow Crush, neemt de co-vocalen voor haar rekening en het nummer past perfect bij haar natuurlijke habitat. Vooral vocals en gitaren zijn rijkelijk gedrenkt in de Consouling Sound-benadering van donkere metal. Black metal en postmetal slaan de handen – nadat ze ontsmet zijn – in elkaar en we horen Sons Of A Wanted Man hier al drie nummers na elkaar op kruissnelheid. “Silence I have known too well, this poison is human”, zingt Isa op fluisterende toon. We worden er stil van. Wie hapklare brokken ambieert zal zich ook duchtig verslikken in Under A Lightless Sky. Meer ingetogen passages met een zweem van dromerigheid à la het Amerikaanse Nothing worden vakkundig tot een betrouwbare muur opgemetst om vervolgens brutaal te worden getorpedeerd door drumsalvo’s waarbij drummer en gitaristen een spelletje ‘om ter eerst’ spelen. We zijn de finishfoto nog aan het ontrafelen.
Elk nummer is een kuitenbijter vanjewelste en ook Absent doet met zijn 7 minuten niet onder voor de rest. Doom en sludge maken het ondertussen lastig luisteren en lang niet iedereen zal deze song overleven. Plots komt een lichte tempoverlaging voorbij gehuppeld onder de vorm van een aan Sepultura refererend intermezzo. Verderf neemt het in een indrukwekkend slot weer over met een doodseskader en synchroon rouwende gitaren.
Amor Fati sluit een indrukwekkende plaat af, vooral in de betekenis van nietsontziend, en is in zijn tijdsgeest een manifest tegen de destructie die iedereen in zijn of haar macht lijkt te hebben. “New values crawl under my skin to overcome these burdens placed upon me. I was so blinded by loss, so overwhelmed with the mental cost.” Fans van sludge, postmetal en aanverwanten zullen hier een vette kluif aan hebben. Wie de plaat laat absorberen onder de vorm van meerdere luisterbeurten heeft een parel in handen. Pleroma is diep gedrenkt in mistroostigheid. Sons Of A Wanted Man snijden diep en ongenadig. Intensive Care is geboden.
