Het is ondertussen alweer zes jaar geleden dat de Zweedse singer-songwriter Sofia Härdig nog eens een plaat uitbracht. Al die jaren zat ze niet stil, ze las veel boeken en nam meer dan 100 songs op. Hieruit verschijnen er nu acht op haar negende langspeler Lighthouse Of Glass.
Ze nam het album op met een resem Zweedse topmuzikanten waaronder Bebe Risenfors (gekend van zijn samenwerkingen met onder andere Tom Waits en Elvis Costello) die een grote inbreng had in de nummers.
Ze schreef de liedjes in een periode van eenzaamheid en ze zijn allemaal ingekort tot de essentie. Voor deze plaat haalde Sofia inspiratie uit het werk van Nick Cave, PJ Harvey en Alan Vega met een stijl die volgens haar ergens tussen alternatieve rock, gothic en postpunk ligt. Toch klonk Härdig in het verleden snediger en gevaarlijker.
De postpunkvibe die we hoorden in haar vroegere werk is zo goed als niet meer terug te vinden op deze plaat, al mag dat de pret niet drukken. Het is zeker en vaste een knap album waarop de Zweedse eerder uit de hoek komt als verhalenverteller die haar ding doet op prachtige arrangementen met strijkers en blazers. De nummers klinken origineel, duister en heel intens.
Härdig kan met Lighthouse Of Glass misschien een breder publiek bereiken, doch echt mainstream is haar muziek niet. Maar wie maalt daar om? Sofia heeft het aangedurfd om af te wijken van haar typisch gedreven postpunk pad en deze nieuwe aanpak werkt best goed.
