Neen, als je topmuzikanten laat samenwerken is het absoluut niet zeker dat je een topplaat krijgt. Denk maar aan het SuperHeavy-vehikel van Mick Jagger en Dave Stewart. Of de mannen van Audioslave, Rage Against The Machine minus zanger Zach plus zanger Chris Cornell… Veel hits leverde het niet op. Het ergste is toch wel wat Metallica met Lou Reed deed. Lulu is gewoon barslecht!
En nu krijgen we Sloper op ons bord. Een samenwerking tussen topdrummers Mario Goossens van Triggerfinger en Cesar Zuiderwijk van Golden Earring. Twee drummers in een band? Zorgt dat niet vooral voor chaos? Dat moet toch botsen? Hell nee! Al van bij de eerste tikken die opener I’m Gonna Getcha doet openbarsten, zit het goed. Een lekker snelle gitaarriff en dan – als summum, haast Beach Boys-achtig – het orgel dat het lied doet openbarsten als Slayers Angel Of Death. Geweldige opener! Het refrein brul je meteen mee.
De toon wordt verdergezet met Hang ‘Em High. Dat refrein waarbij de titel van het nummer afgewisseld wordt met het contrasterende orgel. Zalig! Struck By Lightning doet de jaren tachtig rockzang weer heropleven. Door de achtergrondzang wordt het refrein weer zo’n catchy oorwurm. Op Drive It In mogen de drums even soleren. Daarna gaat het weer strak in het ritme. Let ook op de handclaps! Heavy classic rock maar oh zo toegankelijk en geslepen dat de genialiteit ervan afspat.
Black Widow begint als een soort klaagzang. Na een minuutje denk je dat het nummer eindelijk losbarst maar komt de klaagzang toch weer bovendrijven. Onze honger moet hier toch wat meer gevoed worden. Forbidden Shadows begint veelbelovend maar blijft dan toch een beetje in originaliteit steken. Het percussieregister wordt hier opengetrokken en dat is er misschien toch net ietsje over. Geef ons dan maar Mind Melter dat bij momenten wat aan de sound van Muse doet denken. Sloper komt na een lichte dip weer echt terug op dreef met Dance Monkey Dance. Een vibe à la Back in Black van AC/DC.
Painting Open Windows en Learn To Love klinken dat weer heel ruw en bluesy zoals we het graag hebben. The Thin Line klinkt lekker met de contrasterende gitaarlijn over de rechttoe rechtaan basriff, of is het ook een gitaar? Eindelijk ook weer terug een refrein dat van bij de eerste luisterbeurt bij blijft. My Affliction heeft een lekkere drive en afgesloten wordt met titeltrack Pulverise.
Nee, Mario Goossens heeft Ruben Block niet nodig om een prachtplaat te maken. Deze internationale samenwerking smaakt naar meer. Het mag niet bij deze eerste plaat blijven!
