Skiska Skooper. Ondertussen al meer dan drie jaar bezig en een band die zich geen moer aantrekt wat anderen ervan denken. Artistieke vrijheid heet dat. Zeg zelf, je debuut afsluiten met een 40 minuten durende jam trip, is je op glad ijs begeven en weten dat je meer dan één keer je been zal breken. Maar het kon Mathias Bex, Bert Jacobs en Pieter-Jan Theunis maar weinig schelen. Hun eerste plaat Universal Space Shifter werd dan ook een soort van statement. Een noiserockband waar je willens of niet rekening mee diende te houden. Te nemen of te laten. We kozen voor het eerste, en de opvolger Surreality Check bevestigt dit alleen maar. Of Skiska Skooper toegevingen heeft gemaakt op hun tweede? In your dreams…
De band nam de nieuwe plaat zelf op in hun eigen Hook Studio. De eerste reviews die volgden waren niet mals (il faut le dire), en veel heeft te maken met de vervormde vocalen en het feit dat Skiska Skooper niet meteen de band is die eenvoudige muziekjes maakt. Kunnen we wel begrijpen, maar was noiserock nu net niet dat tegendraadse? Tegen de stroom inlopen en je stem laten gelden? Het uitroepen van emoties en frustraties? Luister anders nog eens naar de eerste platen van Kapitan Korsakov. Ondertussen zo goed als cultureel erfgoed van de allerhoogste klasse, maar destijds ook gecomponeerd als luistertrip die aanvoelt als een wanhoopskreet, en zo voelt ook de nieuwe van Skiska Skooper aan.
Negen songs staan erop, en deze keer vond het trio dat het volstond om hun kreet slechts 36 minuten te laten duren. Noisepop, sludgepop…. het zit er allemaal in en vooral met de nadruk op pop. Want, wie goed oplet zal beslist door het gitaargeweld en de onverstaanbare vocals heen wel meer dan eens horen dat er een oorwurm in verscholen zit.
Het naar Nirvana-ruikende Suicide Surfers zal (denken we) nooit de radio halen (hoewel zeg nooit nooit), maar toch is het heerlijk heupwiegend en dat kan je ook van Dreamgazer zeggen waarmee Skiska Skooper aantoont dat ze aanstekelijke songs kunnen schrijven die in je hoofd blijven zitten. Op Silver Linings gaat het trio zelfs de richting opzoeken van de glamrock, weliswaar altijd gekruid met dat tegendraadse. Precies zoals we willen dat Skiska Skooper klinkt.
Plastic Mastermind is dan weer het muzikaal equivalent van vergedreven waanzin, terwijl een titel als Clusterfuck zichzelf verklaart. Zieltjes winnen staat niet in het woordenboek van Skiska Skooper die komen wel vanzelf… en tot spijt van wie het benijdt is Skiska Skooper een speler in het noisegenre die zich laat gelden.
