Het laatste donkere pareltje van Simi Nah is binnen enkele dagen te verkrijgen! Wij hebben La Terre Est Noire ondertussen al enkele keren beluisterd en het blijkt Simi’s meest obscure en naar de dood verwijzende album te zijn. Maar het zou Simi Nah niet zijn moest ze deze niet poëtisch verpakt hebben in haar rijke Frans.
Muzikaal theatraal en qua teksten vond Simi de meest warme omschrijvingen die naar de dood kunnen verwijzen: passer l’arme à gauche (dood gaan), mettre fin à ses nuits / jours (zelfmoord plegen), passer de vie à trépas (overgaan van het leven in de dood), laissez moi mourir (laat me sterven)…
In Le chant des loups verwijst Simi Nah naar het gehuil, met verschillende stemmen: fluisterend, huilend als een wolvin, hoog en zacht zingend. De wolvenzang, die niet gehoord wordt, zacht klinkt, angst inboezemt, pijn doet… en àlles van dit kan het nummer ook losmaken: van kilte tot zachtheid.
F.M.R. geeft eerder enkel die kilte weer, met strak afgelijnde synths en koude vocals. Een nummer om alles los te laten en in een duistere roes traag de nacht in te dansen.
Je hoort de ergernis in Chacun pour soi als een losgeslagen drift: het egoïsme in de maatschappij en de gelatenheid die we daarbij voelen, klinken streng in dit nummer door, met theatrale, muzikale arrangementen en repetitieve lyrics.
‘Daar waar de zielen de stormen van het leven overleven…’ staat fragiel op de cd-hoes gedrukt. Een lijn uit titeltrack La Terre est Noire, die je in 2 delen op het album terugvindt: Prélude en Les Derniers Jours. Prélude is de single die reeds eerder uit kwam: het nummer met het kinderlijke, maar bijna uitgespeelde muziekdoosje dat naadloos overgaat in een melodisch deuntje dat blijft hangen. Worst case scenario’s doemen op: ontspoorde kermismolentjes, speelgoed dat op het laatste van de batterijtjes leegloopt, onthoofde poppen,… Les derniers jours klinkt veel rustiger, maar zeker even duister. De zware, eenvoudige piano-intro, met de hoge, breekbare stem van Simi.
Een Franse colère… dat is waar J’en ai marre ons aan deed denken. Onheilspellend klinkende intro, snelle synths en beat, kille vocals, hoewel de stem van Simi dit helemaal verzacht bij het refrein.
Mettre fin à ses nuits heeft een heel knappe elektro-sound… traag en verleidelijk, net zoals de gedachte aan zelfmoord soms komt aankloppen wanneer je denkt een eind te willen maken aan je nachten.
Amnésie geeft zowel instrumentaal als vocaal angstige en onrustige gevoelens weer. Angst om te vergeten? Of onrust waardoor je wenst te vergeten?
Erg doortastend klinkt Persiste et signe, een song met donkere synths, sterke ritmes en een fatalistische sound.
Morte et moi is een fascinerend nummer, alleen al door het gebrul en de krijsende stem in de intro.
Het laatste nummer klinkt ook helemaal als een theatraal afscheid: Je vous tire ma révérence klinkt donker en strijdlustig, maar dit ‘streng’ klinkende wordt ook ontkracht door de zachtere, drijvende vocals die er bovenop komen. Een sterk nummer vol dramatiek.
Simi Nah componeerde de nummers samen met haar geliefde Kenny (KGB) tijdens de laatste vier jaar, die voor haar een eerder donkere periode was. Dit is het laatste album dat Simi Nah zal maken. Met La Terre Est Noire draait ze de laatste pagina van haar muzikale avontuur om, om een nieuwe bladzijde vol te schrijven met…
