Ferme stoner / hardrock / blues / doom uit Nieuw-Zeeland, dat is wat het kwintet Sidewinder te bieden heeft.
Sinds hun debuut Vines (2022) speelde de band de pannen van het dak en werd ondertussen ook zanger Jason Curtis vervangen, en wel door een zangeres, Jem Tupe namelijk. Een stem als een klok heeft ze, en dat is precies wat Sidewinder nodig had.
Met Tupe aan het roer is het geluid van de band een stuk krachtiger geworden en komt hun kant, die ze zeer graag beter wilden integreren, veel beter tot zijn recht. Het is alsof we naar een nieuwe, meer gedreven band luisteren. Monsterriffs volgen elkaar op, alsof Sidewinder een band als Kyuss naar de kroon wil steken.
Bluesy psychedelische heavy rock is eigenlijk een quasi perfecte omschrijving voor het geluid van dit kwintet uit Wellington. Door de variatie aan invloeden en genres verveelt het album in het geheel niet, toch voor mensen die van dit soort deuntjes houden.
Monumentaal klinkend, vette grooves, goede riffs en die straffe stem, soms moet dat niet meer zijn om het kot te doen daveren.
