Seigo Aoyama is een Japans muzikant, producer en liedjeschrijver uit Tokyo. Hij speelde piano in lokale rock en jazzbands maar doet het tegenwoordig alleen. Met Prelude For The Spring is hij toe aan zijn vijfde soloalbum.
De acht nummers op Prelude For The Spring mogen zonder schroom geclassificeerd worden in het ambient genre. Het zijn stuk voor stuk soundscapes voor gevorderden met invloeden van klassieke Japanse muziek, een flinke scheut field recordings en percussieve accenten overgoten met warme synthpads.
Aoyama maakt op dit album een gedetailleerde muzikale schets van de natuur en die begint enkele weken voor de lente definitief openbreekt. De dood heerst nog terwijl de geest van nieuw leven hoopvol in de lucht hangt. Februari op het noordelijk halfrond dus, meteen ook de maand waarin het album verschijnt. Tot op 6th March de eerste knoppen openbreken, de grond stilaan tot leven komt en de lente definitief het land binnen marcheert, geflankeerd door een bescheiden drumband.
De eerste lentestorm komt voorbij in First Gale. En na de Equinox is het tijd voor Hanami Matsuri, de Japanse hoogdag waarop de kersenbomen in bloei staan in afsluiter Blossom.
De muziek op Prelude For The Spring deed ons wat denken aan de recente, meer zweverige, albums van David Sylvian maar dan zonder zijn warme stem, of aan de Seascapes van één van ons favoriete fotografen Hiroshi Sugimoto. Tumultueuze verstilling die een beeld oproept van een wereld voordat de mens de boel naar de knoppen hielp.
Uitbundig wordt Aoyama nooit, integendeel, zelfs een voorjaarsstorm is nauwelijks in staat de vlam aan te wakkeren. Grote fan van het ambient genre gaan we, buiten de vertrekken van een wellness omgeving, waarschijnlijk nooit worden. Toch wist Seigo Aoyama met dit kleine pareltje een snaar te raken die zelden aangeslagen wordt, of het moest zijn dat David Sylvian nog eens van zijn wolk afdaalt en een goed album uitbrengt.
