Het Mexicaanse vijftal Sei Still brengt hun tweede album El Refugio via het Londense Fuzz Club Records uit. Het nieuwe album markeert een aantal veranderingen voor de band. Niet alleen zijn ze verhuisd van Mexico City naar Berlijn, maar ook hun sound is geëvolueerd. Waar het debuutalbum een oefening was in betoverende krautrock met invloeden van neu! en can, houdt El Refugio die motorische puls vast, maar ruilt het de meer expansieve en hypnotiserende tendensen van het debuut in voor een verzameling donkere, ijle postpunk vignetten.
Sei Still bestaat uit Sebastián Rojas (orgel, synths), Mateo Sánchez Galán (gitaar), Jerónimo Martín (drums, percussie) en Lucas Martín (zang, gitaar).
Over het nieuwe album vertelt de band het volgende: “De grootste invloed op deze plaat was het feit dat onze persoonlijke levens een radicale verandering ondergingen en we de behoefte voelden om iets anders te doen, om dieper te graven in de mogelijkheden van waar de band over ging. We wilden nooit twee keer dezelfde plaat maken.
El Refugio is eerder expressionistisch dan psychedelisch van opzet en zinspeelt op de kindertijd, dromen, verlangens, eenzaamheid, paranoia en hoop. Een verlangen naar een andere realiteit die de monotonie van het dagelijkse leven doorbreekt. Het gaat meer om sensaties dan om iets wat je met woorden kunt beschrijven. Ik denk dat wat muziek geweldig maakt is dat het ervaren moet worden, dus we proberen afscheid te nemen van een specifieke stemming of emotie, dat is iets heel abstracts dat mensen op hun eigen manier kunnen interpreteren.”
Het album opent met Extrarradio dat ons katapulteert naar de hoogdagen van de Britse postpunk. Het nummer wordt gedreven door een stuwende ritmesectie. De monotone vocalen van Lucas Martín, volledig in het Spaans gebracht, nemen ons mee in een donkere, mysterieuze, ja bijna hypnotiserende sfeer.
Me Persigue wordt door de band omschreven als een nummer over het gevoel opgejaagd of achtervolgd te worden door jezelf. We horen duidelijke invloeden van new wave en een krachtige, maar melodieuze baslijn die doet denken aan The Cure.
Met Exilio krijgen we een stukje strakke, motorische postpunk, waarbij ook weer dat kenmerkende basgeluid de toon zet. De donkere stem van frontman Lucas Martín geeft het nummer een hypnotiserende en onheilspellende allure.
Las Puertas De la Noche is een nummer waarop je maar moeilijk kan blijven stilzitten. De track bevat een heerlijke baslijn en synths die subtiel op de achtergrond oscilleren.
Op Soldados en El Peso De La Piel, brengt Sei Still dan weer desolate, droevige gothrock.
Het laatste nummer El Refugio is een door shoegaze geïnspireerde ‘comedown’ die het album tot een spookachtig mooi einde brengt.
Met El Refugio brengt Sei Still een gevarieerd album dat de zwartzakken onder ons zeker zal bekoren. Nu de band in Berlijn resideert, is de kans ook groter dat we binnenkort deze band live te zien krijgen.
