De grens tussen klassiek, jazz, ambient, minimal en aanverwante genres is soms erg smal en bij Luminous Dash zijn we niet vies van een beetje crossover en de occasionele streep buiten de lijntjes. Zo kwamen we bij de debuutep terecht van Sander De Keere. Luisteraars van Klara hoorden Sander zeker al eens bezig tijdens het ochtendprogramma Ampersand en ook bezoekers van het Festival van Vlaanderen zagen hem al eens op een podium staan. Maar Sander De Keere is in eerste instantie toch vooral muzikant en componist van wat men in de volksmond ‘modern klassiek’ noemt.
Zoals de titel van het album al doet vermoeden bevat de ep nummers die opgebouwd zijn rond eenvoudige structuren die doorheen het nummer worden uitgewerkt, omgebouwd, gefragmenteerd, afgebroken en terug opgebouwd.
Eenvoudig betekent trouwens niet per sé makkelijk wat onmiddellijk duidelijk wordt in opener City Rush waarin De Keere een muzikale vertaling maakt van een drukke (pre-corona) dag in de stad. Auto’s razen voorbij, mensen haasten zich naar hun werk of zetten het op een lopen in de hoop hun tram nog net te halen. De stad is druk en luid en vermoeiend en dat geldt ook voor dit korte, explosieve nummer dat voorbij raast zonder achterom te kijken en zich een weg beitelt doorheen je schedelpan. Minimalistische muziek met een maximale intensiteit.
Meer verhalend klinkt Movement II dat door zijn melodieuze inslag wat afsteekt tegen de rest van het album. Dat contrast wordt nog versterkt wanneer we daarna het ruim 14 minuten Fading Notes voor de kiezen krijgen waarop Sander de hulp krijgt van de jonge violiste Ciska Vandelanotte. Een kort, stuwend, vrolijk motiefje, één maat lang, wordt door Vandelanotte afgebroken tot er halverwege het nummer slechts één noot overblijft. Niet geheel onverwacht wordt het nummer in het tweede deel opnieuw opgebouwd. Veel respect voor Vandelanotte om dit huzarenstukje feilloos uit te voeren en een nummer dat we graag eens live willen meemaken.
Nog meer gasten ontvangt De Keere in Con Moto dat eerder als single verscheen en dat wat Reichiaans aandoet. Emmy Wils neemt de pianopartij voor haar rekening terwijl Giullaume Michiels zich laat gaan op de hoorn.
Afsluiter 329 begint met een geluid dat wat weg heeft van een scheepshoorn. Dezelfde grondtoon wordt doorheen het ganse nummer aangehouden terwijl De Keere er langzame toonprogressies overheen drapeert. Het is een wat op drone muziek geïnspireerd nummer dat ons heel vaag doet denken aan wat Otto Lindholm doet in Fauve. Helemaal zeker zijn we niet maar het getal 329 is, naar wij lezen op het immer betrouwbare internet, een boodschapnummer gebruikt door engelen. Ja, engelen! Wie dat getal regelmatig ziet opduiken, krijgt een persoonlijke boodschap van de engelen die je duidelijk willen maken dat er goede dingen te gebeuren staan. Ogen open houden dus!
Sander De Keere levert met Primitive Structures een interessante plaat af die nog maar eens duidelijk maakt dat we in deze geformateerde wereld de opsplitsing tussen modern klassiek en modern tout court nu eindelijk eens achter ons mogen laten
