Bijna een jaar lang bracht Safi elke maand een nummer uit van zijn album Ruggengraat. Te enthousiast om nog langer te wachten laat hij nu toch ineens de volledige plaat op de wereld los. Achter dat fascinerende artwork gaat echter geen conceptalbum schuil met een vastomlijnd thema, maar een brede waaier aan stijlen die verschillende kanten van de Mechelse rapper laat zien.
In opener Als Ik Val toont Safi meteen zijn littekens, zichtbare én onzichtbare. Zonder schaamte laat hij ze aan de wereld zien om duidelijk te maken dat hij telkens overleefde wat er op zijn pad kwam. Ze verhinderen hem alleszins niet om schitterende vondsten uit zijn mouw te schudden als “Ik druk me uit als een sigarettenpeuk” en “De verpakking is nog luchtdicht/ me herpakken is dus verplicht.” Alleen jammer dat hij vervolgens uit de bocht gaat met het fletse “Ik ben een ster dus ik schijn.”
Tekstueel heeft Safi immers heel wat te bieden, als hij de platgetreden paden verlaat en tot de verbeelding sprekende beelden smeedt met observaties en woordspelingen. Of wanneer hij in Overkom “Eén stap vooruit, twee achteruit” schalt, zoals ongeïnspireerde zangers hun publiek tot danspasjes aanzetten, terwijl dit bij Safi de vorm aanneemt van de cynische vaststelling dat het leven een lange processie van Echternach is. Dat horen we veel liever dan rechttoe-rechtaan-raps als “Ik gaf om Instagram-followers/ Vond het niet zo fijn als ze me unfollowden/ Maar ik kan niet iedereen pleasen, ik kan niet volgen.”
Ook muzikaal gaat dit album alle kanten op. Na een nummer als Uit De Kooi, met een beat die we al duizend keer eerder gehoord hebben, zitten we meteen in de aanstekelijk zweterige dancehall van Pull Up. Het slaapverwekkende Eet Het Op gaat over in het heerlijk oldschool klinkende Sowieso, waar samples door elkaar vliegen alsof het 1979 is en hiphop een spannend gloednieuw geluid. En dan is er nog Goe: meer nog dan het Antwerpse enthousiasme (‘anthousiasme’?) dat Slongs hier toevoegt, zijn het de soulvolle klanken van jazztrompettist Jany Van Lul waar we graag veel meer van hadden willen horen.
Ook op Rust zou je verwachten dat Safi een gaststem inschakelt om de intro en het refrein te zingen. De rapper is immers het sterkst als hij kan rappen. Geen blad neemt hij voor de mond wanneer zijn woordenstroom op kruissnelheid komt. Dit is echter het persoonlijkste, puurste en kwetsbaarste nummer van het album, waarin Safi een in memoriam beitelt voor vriend en collega-artiest Vincent Storme, en dat neemt hij liefst helemaal alleen voor zijn rekening. Met akoestische gitaar, vingerknippen en een subtiele piano, maar vooral met de vele vragen waar de nabestaanden mee achterbleven. En met een boodschap van hoop: “Elke dag is een zegen/ We nemen leven zo vanzelfsprekend.” Safi is vastberaden: “Ik ga door waar gij stopt.”
