Pianist, filosoof, ingenieur… niet meteen een combinatie die ‘jazz’ uitschreeuwt. Of toch? Want als er één muziekgenre is dat voor sommigen, met zijn ingewikkelde akkoordenwissels en ritmische acrobatieën, als hogere wiskunde en fysika klinkt dan is het wel jazz. Op papier heeft de uit Israël afkomstige jazzpianist Roy Mor dan ook het juiste jazzprofiel, in de praktijk ook, zo blijkt!
Samen met Myles Sloniker op contrabas en Itay Morchi op drums bracht hij recent het album After The Real Thing uit. Een vrij klassiek jazz album dat stevig geworteld zit in de periode na de bepop en voor de freejazz. Verwacht dus geen trommelvlies tergende toestanden, zenuwslopende improvisaties, elektronica of gewaagde noise invloeden.
Wel krijgen we sprankelende en erg melodieuze composities waarin vooral de soms oosters klinkende gastbijdragen van gitaar en oud-speler Amos Hoffman een stevige meerwaarde bieden. Het was dan ook een sterke zet om te openen met het wat atypische The Echo Song één van ons favoriete nummers op het album. Op één nummer (Nikanor) krijgt het trio ook nog het gezelschap van Davy Lazar op flugelhorn.
Roy Mor en zijn kornuiten swingen en zalven, kronkelen en verleiden en laten je hier en daar versteld staan door hun virtuositeit. Allemaal evenwel zonder disruptie en/of rebelse tegendraadsheid. Wat braafjes maar wel verdomd mooi.
