Ons land kent heel wat talentvolle jazzbands met een uniek geluid en daar is met Rapidman nog ééntje bijgekomen. Rapidman laat zich inspireren door analoge soundscapes en wil een vernieuwende, filmische trance creëren. Hun groepsgeluid wordt omschreven als een sound van vrijheid, eigenheid, sterke zangerige melodieën, onderbouwd door een fantasierijke groove, geboetseerd met wilde, ongedefinieerde en dromerige elektronica.
De architecten van dit uniek geluid zijn Peter Delannoye (Flat Eath Society, Kleptomatics, Isolde) op trombone, Rob Banken (H A S T, John Ghost) op altsax, Drie Geusens (Nordmann, Molten Penguin) op bas en Mathias De Waele (Rebirth::Collective, Gwen Cresens Quartet) op drums. Mirko Banovic die bas speelt bij Arno, Arsenal en PJDS zorgt voor de soundscapes met een flinke dosis elektronica.
Op de debuutep staan slechts drie nummers die ons alle kanten van de kamer laten zien. Het titelnummer en tevens eerste single, is vrij catchy met een groovy bas, meeslepende drums, strakke blazers en daar bovenop nog spacey soundscapes die deze track gewoon af maken. Middenin het nummer krijgen we een intieme rustpauze met ingetogen slagwerk, een monotone basriff. De blazers fleuren het geheel mooi op. Daarna keren we terug naar het lekkere thema waar de track mee opende.
Met Ten O Eight neemt Rapidman wat gas terug, ook al zorgen de bas en drums opnieuw voor een zalige groove. De blazers en elektronica schilderen het nummer verder in met af en toe een kleurrijke strook. Er wordt afgesloten met het bijna acht minuten durende Maalplak. Een chaotische freejazz intro waarin de drum en de bas zorgen dat het geheel toch weer groovy klinkt. Pas in het tweede deel van het nummer barst alles open en klinkt alles echt op zijn plaats.
Rapidman geeft op Gafanoto een mooie bloemlezing van waar de band voor staat. Elke track is een echte openbaring. Het vijftal zorgt voor een boeiend geheel waar verrassingen altijd om de hoek liggen.
