Princess Thailand debuteerde in 2018 – na het uiteenvallen van hun vorige band Sound Sweet Sound die in de psychedelische hoek viel te situeren – met een gelijknamige debuutelpee die hen op de noise postpunkkaart zette.
In 2020 volgde And We Shine waarop de noiserock stilaan plaatsmaakte voor volwassener klinkende postpunk die ongetwijfeld in het alternatieve circuit wat fans wist te maken. De plaat klonk allerminst slecht maar ervan achterover vallen, dat zat er ook niet in.
Dat is ook het geval met het spiksplinternieuwe Golden Frames. De plaat is verre van slecht en we horen dat het, inmiddels tot een kwintet gereduceerde bandje, weer wat andere invloeden heeft opgezogen. Tussen de postpunk blijft de liefde voor noise en no wave duidelijk te ontwaren.
Zangeres Aniela Bastide is eigenlijk de onderscheidende factor. Ze klinkt soms hitsig, soms ophitsend, soms lieflijk en soms als een kwade Lydia Lunch.
Het gitaarwerk is bij momenten echt wel goed, al slaagt de band erin om de gitaarstorm die ze in gang zetten op afsluiter Imperator vakkundig de nek om te wringen door het nummer plots af te breken. Net als het echt interessant begint te worden is het namelijk afgelopen.
Eigenlijk komt het erop neer dat Princess Thailand een doorsnee noiserockbandje is, uit Frankrijk deze keer, dat zich enkel weet te onderscheiden door de gedrevenheid van Bastide, die met haar grote mond iedereen te kakken zet.
