Stevenage, de space city van het Verenigd Koninkrijk in het liederlijke Hertfordshire is de thuisbasis voor het kwartet dat zich Praetorian noemt en debuteert met een plaat bomvol gitzwarte sludgemetal. De drie ep’s die eraan voorafgingen, klonken al veelbelovend en kijk, ze lossen de verwachtingen moeiteloos in.
De mengeling van sludge en de grimmigheid van black metal, en van hun onmiddellijke omgeving wellicht door relatief hoge werkloosheid en een meerderheid van ouderen in de streek, werkt prima, zeker als ze zich beperken tot de schreeuwerige zang die prima past bij deze muziek.
Hier en daar poogt de (achtergrond)zanger ook ‘netjes’ te zingen, maar dat werkt heel wat minder als is het gelukkig niet dermate afgrijselijk zodat we afhaken. Hier en daar klinkt de band een beetje als Dopethrone. Al net zo brutaal, gestoord en boordevol muzikaal geweld klinkt deze muziek het best in donkere krochten met het volume helemaal open. Andere bands die door ons hoofd schieten bij het beluisteren van de acht nummers die deze plaat telt, zijn onder meer Iron Monkey, Kylesa en Acid Bath.
Nihilisme en een zeer donker soort humor kleuren de nummers. Eenzaamheid, de hopeloosheid van de streek waar de heren wonen en de uitzichtloosheid van de omgeving geven voeding aan de band om er extra heftig tegenaan te gaan. Meestal eindigen ze met zijn allen in de moshpit, want anders vinden ze er allemaal geen fun aan. Oortjes uit kuisen? Daar zorgt Praetorian wel voor!
