Wie Helsinki zegt denkt aan Finland maar blijkbaar bestaat er iets als Hellsinki in Portugal. Niet dat ik er ook maar één seconde geloof aan hecht, maar het zou kunnen, tens lotte ben ik ooit in Zuid Afrika terecht gekomen in Hotazel (Hot As Hell) en ook in Noorwegen stond ik ooit op een trein te wachten in het dorpje Hell, dus waarom zou Hellsinki in Portugal niet bestaan ? Volgens de korte bio die de band op zijn Facebook staan heeft, zou de band in 1962 gesticht zijn en hebben ze al miljoenen platen verkocht. Pink Pussycats From Hell : een olijk duo dat op gitaar en drum speelt, de ene in een zwarte bivakmuts, de andere verkleed als een roze…poes. Veel geloofwaardigheid hebben ze niet, maar dat hoeft ook niet, want de band is totaal gestoord.
Pink Pussycats From Hell brengt voor de duidelijkheid blues met een hoek af… Eigenlijk zijn er zoveel hoeken af dat het geheel mooi rond wordt, maar terzelfdertijd blijft het geheel meer dan interessant.
Helldorado opent de cd en brengt je meteen in de juiste mood. Ok, je begrijpt er de ballen van, maar of dat geweldig veel zou veranderen aan de situatie weet ik niet, want een zangtalent zijn Mighy Hunter & Danger Rabbit echt niet.
De blues van de Pussycats is uiteraard versneden met allerlei invloeden, maar dat mag de pret niet bederven voor een Viking uit Portugal. Verder vind je er ongeveer evenwaardige delen onzin (Cramps), zinloos geweld (MC5) en politiek on-correcte invloeden (Stooges) terug in hun muziek. De onzin vind bijv. een uitweg in het feit dat in quasi ieder nummer het woord Hell in de titel staan heeft. Helldorado, Hellepant, Hellga, Hellicopter, Hellmet, Hello, Hellvetica of Hellvolution zijn maar een paar voorbeelden.
Hell is Regina wijkt als eerste een beetje af van het woordspelingen en is meteen ook één van de betere tracks die het duo te bieden heeft. Op Hellectric gaat de deur naar de zware sound iets minder ver open en kan je best wel gaan praten van Alt-blues, maar halverwege barst de hel dan toch eventjes los.
Helga barst open van genialiteit als je er tenminste van uitgaat dat beide heren eigenlijk in een gekkenhuis moeten opgesloten worden. Maar echt genieten doen we vooral met Hellmet en het op een bluesrifje gebouwd Hello. Enige uitzondering op de Hell-regel vormt de cover Money (That’s what I want) een nummer dat mijn inziens een beetje overbodig klinkt op deze eigenlijk wel puike release. Of alles meer dan een gimmick is zal de toekomst moeten uitwijzen maar deze Help van Pink Pussycats From Hell heeft wel iets om het lijf dat toch zeker een tijdje leuk blijft.
