Paris Texas is niet het soort naam dat je op iedere bladzijde van de modale hippe muziekblog aantreft, maar het parcours dat deze band heeft afgelegd is op zijn minst indrukwekkend te noemen met als absoluut hoogtepunt een succesvol optreden op het Noord-Ierse Omagh Bluegrass Festival.
Vernoemd naar de gelijknamige film en dat is niet geheel toevallig. Net zoals het hoofdpersonage Travis uit de film, gaan ook Gerrit Hüppertz en Dave Crockaerts op zoek. En ook zij deden dat, net als in het epos van Wenders, tijdens de talloze roadtrips door het zuiden van de States. Met zijn tweeën dus, maar live uitgebreid met een resem topmuzikanten (waaronder bijv. Jordi Geuens van Selah Sue) want het aantal instrumenten dat Paris Texas bespeelt is enorm.
Op papier klinkt dat dan dat alles akoestisch is opgenomen, maar zo voelen de dertien songs op When You’re Gone nooit aan. Wel muziek die heel rauw en naakt gebracht wordt, en die tot op het bot gaat.
Dertien songs die geproducet zijn door Pascal Deweze en altijd over verlies gaan. Treuren om de liefde die niet meer is, of nog erger, het heengaan van iemand. Hoewel Paris Texas, of ze nu willen of niet, altijd zal ondergebracht worden in het vakje country valt op hoe gevarieerd deze band klinkt. Dat gaat van traditionele country, bluegrass, americana tot 70’s AOR-rock zoals we die kennen van pakweg The Doobie Brothers.
When You’re Gone is dan ook een ontzettend mooie en vooral eerlijke plaat van muzikanten die met de kunst van de eenvoud, en virtuositeit, het hart weten te raken.
