Vijventwintig jaar Papa M-itude wordt dit jaar gevierd door de voormalige medeoprichter van de post-rock legende Slint. Sinds 1999 brengt David Paja platen uit onder één van zijn alter ego’s, Papa M. Met zijn officiële debuut Aerial M roerde de multi-instrumentalist, die toen door het leven ging als een antenne (Aerial M), in een intiem potje Pinback. Geen gierende gedrochten die uit de boxen sprongen tijdens de apotheose.
Sinds het debuut, dat nog niets aan kracht heeft ingeboet, bleef Paja zich bij elke verse plaat vernieuwen met verrassende accenten. Zo heeft hij een belangrijke contributie geleverd aan tal van platen uit het repertoire van Tortoise, Stereolab en Royal Trux als tijdelijk lid. Die vrijheid als interim-muzikant integreert hij wellustig bij elke uitgebrachte creatieve uitspatting.
In tegenstelling tot zijn vorige plaat A Broke Moon Rises, dat volledig akoestisch was opgebouwd, doet hij het deze keer door solo de vreugde voor de gitaar met volle tuigen tegen de borst te drukken. Even zag het er anders uit toen David in 2015 een tevergeefse strijd uitvocht tegen zijn kwaadaardige demonen.
Na een flinke herstelperiode dook hij weer op bij tal van uiteenlopende acts zoals momenteel bij de post-punkers van Gang Of Four. Die post-punksound laat bijwijlen schurende bluesy krautdrones minutenlang repetitief onze hersenen een nieuwe melkweg verkennen. Eenmaal geland op dat sterrenstelsel, vrij van onuitroeibare monsters, neemt hij ons mee langs hese ballads waar Leonard Cohen een walsende Tom Waits van verdrinkingsdood redt in een met whisky gevulde krater. En als de katers een uitweg zoeken uit de verschrompelde hersenpannen, die hunkeren naar verse zuurstof, duiken er achterwaarts geformuleerde duivelse gedachten op.
De naam van de plaat Ballads Of Harry Houdini zou zomaar kunnen verwijzen naar een creatieve goocheltruc om mans doemdenkende aandoening op een verhelderende manier te transfereren. Artistieke mindfulness door deels geïmproviseerde gitaarsolo’s langs een energetisch veld sturen zodat zijn persoonlijke zonnestelsel kleine zonnestraaltjes implementeert, en zodoende bijdraagt tot een minder complexe gedachtegang.
Het is een prachtige experimentele atmosferische stijloefening waarbij hij zijn ingewikkeld gitaarspel perfect weet te integreren. Een planeet waar elk etmaal nieuwe diersoorten en planten worden ontdekt zoals onlangs nog gebeurde in het Congobekken, Instrumentaal of met zijn wonderlijk rokerige stem. Kort en levendig, met zes daadkrachtige songs, verdwalen we graag in zijn intergalactische wereld.
