De Brit P J Philipson maakt instrumentale soundcollages met gitaar en synths die hij door diverse effecten stuurt. Het resultaat is vrij indrukwekkend en origineel. Zijn vorig album Peaks uit 2014 is totaal uitverkocht en de mensen van BBC 6 Music waren er gek van. Hij is ook gitarist bij Jane Weaver die bekend staat voor haar eigenzinnige Krautrock. Je zou zijn muziek onder ambient kunnen catalogiseren, maar als je weet dat Philipson geïnspireerd is door de Krautrock van Manuel Göttsching en Conny Veit en de minimalistische muziek van Steve Reich, alsook door de klanken van Vini Reily (The Durutti Column) weet je dat zijn composities meer diepgang hebben dan alleen maar ambientachtige sfeerklanken.
De 10 nummers van Linotopia zijn tracks die nooit vervelen, maar toch een dromerig geheel vormen. Het doet denken aan de albums van de avant-gardecomponist Harold Budd en ook aan het zweverige van Cocteau Twins, The Orb en Tangerine Dream. Philipson haalde de inspiratie voor dit album uit de letterzetmachines die in zijn thuisstad Manchester werden gemaakt, en het boek La Poétique de L’espace van de Franse filosoof Gaston Bachelard dat omschrijft hoe ruimte en architectuur effect zou hebben op mensen.
Dit is echt een album waar je tijd moet voor nemen om naar te luisteren, want het trekt gewoon de aandacht. Dus verwacht geen achtergrond muziek en zeker geen new age. Nee, P J Philipson maakt doordachte nummers die veel indruk nalaten.
