Het uit Hamburg afkomstige trio OK Wait kiest voor instrumentale muziek en verkiest via de video’s die ze uitbrengen enige verduidelijking te brengen over de betekenis van hun nummers. Allemaal goed en wel, maar bij ons gaat het in de eerste plaats om de muziek. Kan die ons boeien zonder een extra verhaaltje, of niet, of niet genoeg?
Het debuut van de band, Well, van vorig jaar wist ons namelijk niet geheel te overtuigen. Lang uitgesponnen standaard postrock die zich nauwelijks wist te onderscheiden van het peloton. Toen was het vooral de hoes met een kleurig geschilderde haan van de hand van de Amerikaanse schilder Frank Gonzales die onze aandacht trok.
Ook dit keer kiezen de Duitsers voor een opvallende afbeelding voor de hoes: het signaal van een paardenkop waarbij het oog ons een knipoog lijkt te willen geven om ons te verleiden moeite te doen om te luisteren.
Openen doet de band met het felle Escape, waarin naar het einde toe de drummer almaar sneller tekeer gaat en de postrock helemaal ombuigt naar noiserock met de sfeer van blackmetal. Aha, dat is al helemaal andere koek dan op hun debuut. Dat trucje wordt efficiënt herhaald in het toepasselijk getitelde Return. De twee nummers ertussen zijn verre van verkeerd maar halen dat niveau net niet.
In Switch en Sirens horen we de fascinatie voor metal terug, terwijl de meer melancholische postrockkant aan bod komt in Mantra.
Ok Wait hangt uiteindelijk net nog teveel vast aan zijn postrockwortels om helemaal te overtuigen. Het trio doet zijn uiterste best om dat stigma te ontstijgen maar durft nog net niet helemaal de noiserockkaart te kiezen, al zit de band er frequent niet ver vandaan.
In elk geval is Signal een stevige stap vooruit in vergelijking met Well en alleen daarom gaan we ook het volgende album van deze band een kans geven.
