In de muziek bestaan er geen grenzen. Not A Citizen is afkomstig uit Chili, verdeelt zijn tijd tussen Londen en Berlijn… en toch doet zijn geboortenaam, Cristóbal Jimenez Van Cauwelaert, Belgische roots vermoeden die we weleens willen achterhalen. Zo divers klinkt ook zijn muziek. Meteen vanaf het eerste nummer neemt hij ons mee op reis door de nachtelijke straten. Trams razen voorbij, uit een keldergat hoor je beats opstijgen waar rappers op tekeer kunnen gaan, in de bar ernaast bezweert een garagerockband het uitzinnige publiek, in de verte freestylet een jazztrio.
Niets bereidt je echter voor op Broke Again, een verschroeiende trip langs een straatmuzikant die het beste van zichzelf geeft op saxofoon, een jazzdrummer die in zijn eentje zit te oefenen, een jonge rocker die net een nieuwe gitaar aan het uitproberen is en een vervallen kapel waar een koor repeteert. En nergens mondt dit uit in een kakofonie, omdat Not A Citizen de touwtjes stevig in handen houdt.
Toch is het niet enkel het geraas van de wereldstad dat we hier voorgeschoteld krijgen. Sin Tus Ojos, Yo No Te Puedo Ver (een zin om op een kaartje voor je geliefde te schrijven) en Andes laten ons met heimwee dromen van Zuid-Amerika. Voor even dan toch, want met de jazzrock van Black And Blue Cheese ontwaken we weer uit het gemijmer. Het enige jammere is de al te gezapige en langdradige afsluiter The Last Dusk. Een plaat als deze verdient immers een gepastere coda. “Hey, that’s no way to say goodbye,” zou Leonard Cohen zeggen, maar misschien zegt Not A Citizen ons helemaal geen vaarwel. Misschien zegt hij gewoon tot gauw.
