De vooruitgeschoven singles lieten het natuurlijk vermoeden maar de tweede plaat van Noémie Wolfs kun je gerust als een statement zien. Niet qua boodschap, want al bij al zingt Noémie nog steeds over de kleine dingen des levens die ook belangrijk zijn, wel laat ze zich meer dan ooit gelden als artieste.
Jarenlang werd Noémie achtervolgd door een band waar ze een tijdje de frontzangeres van was, en het was ook die schaduw die haar (toch wel fijne) debuut Hunt You niet de nodige grandeur gaf die het verdiende. Allemaal dingen waar Noémie Wolfs op haar nieuwste muzikale baby korte metten mee heeft gemaakt, want Lonely Boy’s Paradise is een uiterst zwoele popplaat geworden waarop Noémie meermaals haar vrouwtje staat.
Samen met producer Yello Staelens en levensgezel Simon Casier (ja, die van Balthazar!) zocht Noémie naar het geluid dat haar het best beviel. En dat lijkt ze op deze tweede plaat gevonden te hebben, want de kracht van deze plaat zit hem in de details. We zijn er zo goed als zeker van dat de hand van Simon er een zeer grote rol in zal spelen, maar perfecte popsongs (en dat zijn ze één voor één) die omhelsd worden door fijne toevoegingen die van de nummers niet alleen een auditief spektakel maken, maar ook songs waar je na iedere beluistering meer weet uit te halen.
Een plaat waar lang en goed over nagedacht is, toch valt op hoe soepel het allemaal gaat. Noémie Wolfs gedraagt zich als een ontembare femme fatale en eens te meer moet je denken aan wat Sylvie Kreusch doet. En of we dat positief vinden! Pop, maar zoveel meer dan pop. Geen enkel stukje is overbodig en iedere song op Lonely Boy’s Paradise klinkt niet alleen overtuigend, maar getuigt ook van het juiste gevoel voor finesse.
Over sommige platen moet je niet te veel lezen, gewoon opleggen en ervan genieten. Lonely Boy’s Paradise is daar een perfect voorbeeld van. Op zaterdag 7 maart speelt Noémie in de AB.
