Op de hoes van zijn nieuwe plaat staart Noah Vanden Abeele je aan als een singer-songwriter die op akoestische gitaar liedjes brengt over zijn ruwe bolster en zijn blanke pit. Beluister één noot van dit album en je weet dat we iets heel anders voorgeschoteld krijgen: weelderig golvende pianotoetsen, subtiele strijkers en epische soundscapes die je meevoeren naar verre steden en eilanden waarop nog nooit iemand een voet heeft gezet.
Noah studeerde klassieke piano, maar noem hem geen klassieke componist. Natuurlijk hoor je sporen van zijn opleiding in zijn muziek, maar inspiratie haalt hij overal vandaan en het scheppingsproces vertrekt steeds vanuit improvisatie. En wie heeft er ook nood aan genres of hokjes wanneer je de pracht van prijsnummer Horus hoort? Pianotoetsen maken voorzichtig pirouettes, alsof niemand staat te kijken, terwijl zachtjes hummende stemmen binnen dwarrelen en violen de hemel langzaam laten openbreken. Een waardige opvolger voor Clear Water van Noahs vorige album.
Noah speelt geregeld live piano bij vertoningen van stille films in de Cinematek in Brussel. Ligt het daaraan dat veel van zijn composities zo filmisch klinken? Bij Infinity zie je een haastige treinreis in zwart-wit voor ogen, met de helden van het verhaal op de vlucht voor oorlog of ander onheil. In Freedom zweven we boven de kruinen van een uitgestrekt woud en over de eindeloze steppe. Daydream is het geluid van twee geliefden die elk vanuit een uithoek van de wereld naar elkaar op zoek gaan, hopend op een heuglijk weerzien.
Niet alles op deze plaat is zo groots en meeslepend. Birds begint bloednerveus en weet ons maar moeilijk te bekoren, ook niet wanneer de sfeer omslaat en de muziek dromeriger wordt. From Silence sleept dan weer net wat te veel en in Blue klinkt de synthesizer als een telefoon die maar niet wil ophouden met rinkelen. Op zijn beste momenten is dit album echter de perfecte soundtrack van een film die je nooit zag, en waarvan wij hopen dat iemand hem op een dag regisseert.
