We wisten al dat in Bordeaux lekkere wijn werd gemaakt, maar dat ze daar ook excellente postpunk maken, dat wisten we nog niet. Het vierkoppige Nastyjoe bestaat sinds 2017 en bracht in 2019 de debuutep Wann Ist Nasty Joe? uit waar nu een vervolg op is verschenen. Volgens de perstekst is het geluid van deze band een samensmelting van de eerste platen van Artic Monkeys, Shame, Fontaines DC, Television en Idles, wat resulteert in een sterk eigen gedreven geluid.
Deze ep opent indrukwekkend met het straffe Resign, waar we in de intro wel veel van Fontaines DC in herkennen. Als het nummer echt ontploft gaan deze Fransen echter hun eigen weg op. Deep Side Of Happiness klinkt vrij ingetogen in de strofes, in het refrein laten ze dan weer een paar bommen ontploffen. De subtiliteit in combinatie met pure energie en kracht is gewoon subliem. Ook in A Tooth For An Eye wordt erg gevarieerd gespeeld, zodat we van begin tot eind geboeid blijven luisteren en ons keer op keer laten verrassen door deze klasbakken.
Dicorde Part I is een mooi, dromerig instrumentaal pareltje dat eigenlijk de intro is van Dicorde Part II. De song opent weer loeihard tot dan over te gaan tot een gedreven song die je bij de keel grijpt en je niet meer loslaat tot het slotakkoord.
Nastyjoe sluit de ep af met het ingetogen Friend waarin deze kerels zich volledig laten gaan in het refrein.
Nastyjoe bewijst je niet altijd uit het VK moet komen om degelijke en originele postpunk te maken. Hopelijk zakt dit viertal eens af naar ons land om deze knappe ep voor te stellen.
