Van blackmetal naar traditionele folk naar bijna reguliere popmuziek, het is een kleine moeite voor Myrkur, geboren Amalie Bruun. De Deense debuteerde in 2015 met het schitterende M, gevolgd door het beangstigende Mareridt in 2017. Beide platen hadden hun wortels die in de ondergrondse blackmetal, al experimenteerde Myrkur ook toen al met de Noorse traditionele folk, of ruimer de Scandinavische tradities inzake legendes en oerfolk.
Op Folkesange (2020) kwam de klemtoon helemaal te liggen op folk, met een duister randje zoals het hoort. Ze experimenteerde met haar stem en de mogelijkheden van traditionele instrumenten om folk te maken met een blackmetalfeel. Ook daar slaagde ze met glans.
Eerder dit jaar maakte ze een soundtrack (Ragnarok), die we jammer genoeg nog niet hebben gehoord. We doen het echter met Spine, haar reguliere nieuwe plaat en dat is opnieuw een tour de force. Wat ons betreft iets minder heftig en straf dan de voorgaande platen, al kan dat net zo goed aan onze verwende oren liggen.
In ieder geval slaagt Myrkur er steevast in een heel eigen muzikale wereld te creëren, eentje die van veel walletjes tegelijk eet deze keer. Blackmetal blastbeats liggen diep verborgen onder haar stem, die van engelachtig of duister ook stilaan neigt naar gewoon flink als een popsterretje klinken, al zal ze dat uiteraard nooit worden.
De nadruk ligt opnieuw op pure folk maar ze poogt, en slaagt soms, om al haar interessevelden met elkaar te verweven.
Veel heeft te maken met haar moederschap en de wijze waarop ze daarmee omgaat. Voor zichzelf en naar de wereld toe, die door een pandemie wel heel vreemde vormen aannam. Ze verruimt opnieuw haar blik en gaat zelfs zover dat een nummer als My Blood Is Gold zowaar een beetje van Abba mee heeft. Blazing Sky is het metalnummer van de plaat, terwijl Bålfærd (Viking begrafenis) verwijst naar het moederschap. Een nieuw begin en tevens het einde van een tijdperk, zoiets.
Valkyriernes Sang wordt in haar moedertaal het Deens gezongen, om nog nauwer bij de Scandinavische folktraditie aan te leunen, daar Myrkur voor ons luistergemak meestal voor de Engelse taal kiest.
Spine is vooral een album geworden waarop Bruun gewoon haar eigen ding doet, en dat is deze keer zo helder en mooi als mogelijk zingen, begeleid door de klanken die ze er zelf het liefste bij wil. En klinkt dat dan een stuk toegankelijker dan voorheen, dan is dat maar zo. Gelijk heeft ze.
