Een eigen, herkenbaar geluid hebben, het is iets waar elke band naar streeft. Mòs Ensemble, het hersenkind van Kobe Boon heeft het. Sterker nog, die typische Mòs-sound is nog versterkt en verder uitgewerkt op hun nieuwe album Behind The Marble dat op 11 februari verscheen.
Geen makkelijke plaat en eentje waarvan we – na een vijftal beluisteringen – nog steeds niet 100% zeker weten wat we ervan denken.
Net zoals op hun eerste album Limbs levert de band opnieuw een tot in de puntjes afgewerkt productie af. Aan elk detail is met liefde gezwoegd en geschaafd tot de perfectie werd bereikt, of zo klinkt het toch. Iedere keer wanneer je de plaat beluistert, hoor je nieuwe details en wendingen die alleen maar bewondering afdwingen.
Die zoektocht naar de perfectie zie je trouwens ook aan het artwork. Bandfoto’s gemaakt door Lara Gasparotto, een prachtige albumhoes en een indrukwekkend videoclip bij My Shadow.
Waarom dan die twijfel?
Mòs Ensemble maakt een soort van gezongen jazz waarin de meerstemmigheid soms best wat vergt van de luisteraar. Het mag allemaal wat wringen. In de vocale sprongen en de harmonische opbouw van de samenzang zoeken ze graag de grenzen op waardoor die hier en daar wat ‘conservatorisch’ begint te klinken. Dat is interessant en klinkt best fris en vernieuwend maar regelmatig trekt het zo sterk de aandacht dat het de rest van de productie naar de achtergrond drukt. Dat is zonde want wat er instrumentaal gebeurt op dit album is minstens even interessant als het vocale en komt daardoor soms in de verdrukking.
Behind The Marble is een boeiende plaat in een uitgekiende productie met al even uitgekiend artwork, die echter – wat ons betreft – soms net iets té academisch klinkt en daardoor aan emotionele impact verliest.
