Monokimono is het éénmansproject van Ben Tanghe, die zachte lappen electro vermengd met bas en drums. In de maalstroom van vele Nederlandstalige artiesten, eist Monokimono zijn plaats op met deze ep Kameleon. Veel referenties dringen zich op.
IJsjes opent en laat tekstueel een melancholische kant zien. “Ik was nog een kind, we speelden in de duinen. En op de foto, eten we ijsjes. Voor altijd.” De muziek klinkt zeer goed. Monokimono werd dan ook technisch bijgestaan door schoon volk dat zijn strepen eerder verdiende bij o.a. Eefje De Visser, King Krule en Radiohead. En je hoort het eraan. De ambitie spreekt.
Zwanezang is nóg meer laidback. En opnieuw valt het op hoe sterk dit muzikaal is. Kleine sampletjes, zachte electrotoetsen en mooie, begeleidende ooh’s en aah’s. Heerlijk wegdromen heet dat dan.
Titelnummer Kameleon borduurt verder op dezelfde opbouw en kan ons (daarom ?) minder bekoren. Tekstueel vinden we dit nummer ook wat vergezocht. Het kan ook aan ons liggen.
Noorderzon sluit af. Gekke stemmetjes waaien ons tegemoet. Op een trage drum & bass-beat, declameert Monokimono zijn tekst. De laagjes synth zijn mooi in elkaar geweven en botsen zachtjes met bas en drum. De outro laat ons wat weemoedig achter. ‘De ene dag is de andere…’
We horen hier wel potentieel in. De muziek zit helemaal snor. We hopen alleen dat hij wat aan zijn teksten sleutelt. Zowel de frasering als de inhoud creëren wat teveel afstand, terwijl ze versterkend zouden kunnen werken.
