We hadden de hoop op een reünie van Midlake, laat staan op een nieuw album van de band eerlijk gezegd al opgegeven. Het is dan ook al bijna tien jaar geleden sinds hun vorige album Antiphon het licht zag. Het kriebelde blijkbaar al een tijdje om terug samen te spelen maar toen keyboard speler Jesse Chandlers vader stierf in 2018 en in een droom van Jesse kwam zeggen dat hij de band terug moest samenroepen, was dat de grootste motivatie voor Eric Pulido om Midlake nieuw leven in te blazen. Het album artwork is dan ook een foto van Jesse’s vader, genomen op het Woodstock festival in 1969 en afkomstig uit de Woodstock-documentaire.
Midlake nam het album, zonder enige druk, op tijdens de lockdown en dat is er ook aan te merken. We horen een band in topvorm die relax het ene na het andere prachtige nummer uit de mouw schudt. Midlake liet deze vijfde langspeler voor het eerst door iemand van buiten de band producen. Ze kozen voor John Congleton (John Grant, Swans, Angel Olsen, Anna Calvi) die het geluid van Midlake perfect aanvulde en wist welke richting ze uit wilden.
Het resultaat is werkelijk verbluffend.
Een album met elf prachtige songs en het vertrouwde Midlake-geluid. Hier en daar horen we wat vernieuwing maar het blijft Midlake. Dat vernieuwende pakt werkelijk heel goed uit en er zit zeker nog geen sleet op het Midlake-recept van warme indiefolk met een dromerig, psychedelisch kantje.
Hopelijk moeten we nu weer geen tien jaar wachten op een vervolg. In elk geval kunnen we nu al genieten van een ijzersterk album waar we al jaren naar uitkeken en dat de verwachtingen volledig inlost.
Op 2 april stelt Midlake hun album voor in de Antwerpse Trix.
