Drie platen maakten Melvins voor Atlantic, die in de box netjes zijn samen gezet. Het eerste album van de set is het veelgeprezen Houdini, dat deels werd geproducet door ene Kurt Cobain, voor wiens band Nirvana Buzz Osbourne ooit nog roadie was geweest. Niet dat Osbourne te spreken was over Cobains bijdrage, integendeel.
Drummer Dale Crover en Buzz namen de plaat met zijn tweeën op en wisten meteen heel wat harten te veroveren met nummers als Hooch, Night Goat en Lizzy. Het nummer Honey Bucket werd regelmatig gespeeld bij MTV en hun versie van het Kiss-nummer Going Blind is niet alleen zeer geslaagd maar was toen en nu geen verrassing voor wie de helden van beide oerMelvins een beetje kent. Hardrockers veelal, zoals Kiss maar ook Judas Priest bijvoorbeeld.
Dat het contract van Melvins bij het grote Atlantic nooit een erg lang leven beschoren zou zijn, wisten we al toen Houdini in 1993 verscheen. De A-kant is namelijk zeer toegankelijk, voor de Melvins en in volle grungeperiode waarin majors alles tekenden dat maar enigszins in de buurt van het Nirvana-geluid kwam, maar de B-kant is andere koek. Hier laten Osbourne en Crover horen dat ze, ondanks een majorlabeldeal, gewoon gaan blijven doen waar ze zin in hebben en soms is dat gewoon wat knoeien met drumsolo’s zoals op het tien minuten durende afsluitende Spread Eagle Beagle.
Dat ze net zo goed hun punkklassiekers kennen bewijst de band in de bonusnummers: Rocket Reducer van Rocket From The Tombs (pre-Pere Ubu) en Lexicon Devil van The Germs. Een live-versie van het magnifieke It’s Shoved (uit Bullhead,1991) sluit het eerste schijfje af.
Met de toetreding van Mark Deutrom als vaste bassist (hij hield het vol van 1993-1998, Melvins verslijten sneller bassisten dan hemden) kon Crover zich meer concentreren op zijn drumwerk en King Buzzo op zijn gitaar en zang. Stoner Witch klinkt als proto-Melvins, met een paar toegankelijke stukken die tot klassiekers werden in hun sets / oeuvre zoals Queen, Revolve (de edit en de demo als bonus hoefden wat ons betreft niet), Roadbull en het tragere Goose Freigth Train. Uiteraard is er ook nu weer volop ruimte voor experiment (Sweet Willy Rollbar) of bewust traag opbouwen van een nummer, dat eigenlijk nergens heen leidt (Lividity). De promo-cdsingle Revolve volgt, met onder meer het heerlijke Anaconda (ook uit Bullhead) en Let God Be Your Gardener (van Ozma). Het obscure, van een in beperkte oplage verschenen single afkomstige In The Rain sluit het schijfje af.
Daarna begon het gedoe met Atlantic, want die wilden een nieuw album (Stag) maar Melvins maakten eerst Prick voor Amphetamine Reptile, dat dan weer in slechte aarde viel bij Atlantic. Stag was dan ook meteen de laatste plaat voor een grote firma. Het derde schijfje bevat behalve Stag een alternatieve, behoorlijk industrial aandoende versie van Tipping The Lion, dat net als een radioversie van The Bit en de machtige Pink Floyd-cover Interstellar Overdrive op een obscure 7″ prijkten. Openen doet het album met de knalversie van The Bit, dat net als een aantal eerder genoemde nummers behoort tot de publieksfavorieten tijdens concerten, als Buzz en Dale er tenminste zin in hebben. The Bloat, Black Bock, Goggle het houdt niet op. Niet dat er niet geëxperimenteerd wordt, maar de focus ligt op de nummers deze keer. De zwanenzang voor Atlantic is misschien wel hun makkelijkst te behappen album.
Soit, voor wie Melvins wil leren kennen of deze platen niet in huis heeft, is dit een welkome box. Voor wie de platen wel heeft, is een aanschaf eerder overbodig, want echt spectaculaire extra’s staan er niet op.
