Mary’s Little Lamb heeft zijn nieuwe plaat af, Elixir for the Drifter, en die is niet mis! De opvolger van Fortune & Chance komt pas wordt geprezen, niet in het minst door onszelf. Tijd voor een praatje met bezieler Bart Hendrickx.
Dag Bart, proficiat met jullie prachtige plaat, Elixir for the Drifter. Het album komt 3 jaar na debuutplaat Fortune & Chance (2014) en wordt nog steviger bejubeld, ben je zelf tevreden over het resultaat?
Ja, we hebben het grootste deel van de productie in eigen handen genomen, wat ons toeliet om aan de nummers te werken tot we 100% tevreden waren. Bovendien konden we met deze manier van werken op locatie opnemen, wat mooie resultaten heeft opgeleverd. Zo hebben we onze blazers opgenomen in de Hnita Hoeve in Heist-op-den-Berg, een oude jazztempel met een onwaarschijnlijk goede akoestiek. Voor de strijkers vonden we dan weer de perfecte klank in het STUK in Leuven. We hebben ervoor gekozen om met een interessante reeks gastmuzikanten te werken, wat telkens weer een boeiende ervaring was en de nummers extra dimensies gaf.
Hoe zijn jullie bij de naam van de plaat gekomen, Elixir for the Drifter?
Vertaal het als: een medicijn voor mensen die de weg kwijt zijn. Dat is exact het concept dat we voor ogen hadden met deze plaat. Het refereert ook naar de county fairs in de Far West, waar zulke ‘wondermiddeltjes’ werden verkocht, een setting waarin de meeste van onze nummers passen.
Op de plaat zijn de tracks stuk voor stuk voorzien van een rijke instrumentatie, is dat een bewuste keuze? Zitten bij het schrijven van de nummers die instrumenten mee ‘in je hoofd’?
Als we een track uitwerken gaan we steeds uit van een bepaalde sfeer die we willen neerzetten. Dan gaan we op zoek naar instrumenten of geluiden die deze bewuste sfeer evoceren. Dat kan dan bijvoorbeeld een cello of een banjo zijn, maar evengoed het geluid van een verroeste ketting of het geluid van een baliebelletje.
Dat is cool! Mary’s Little Lamb wordt vaak vergeleken met Johnny Cash en Ennio Morricone, maar wat vind je zelf van die vergelijking?
In een aantal van onze nummers zit een duidelijke referentie naar de muziek uit de spaghettiwesterns, dus is de vergelijking met Ennio Morricone een logische vaststelling. Van Cash zijn we allen grote fan en regelmatig brengen we een nummer van hem in onze concerten. Het zijn beide grote namen, dus we zijn behoorlijk fier om daarmee vergeleken te worden.
Alle teksten zijn geschreven door jezelf, maar voor de muziek kreeg je vaak hulp van bassist Bert Cuypers en drummer Mike Van Daele; ontstonden de nummers tijdens repetities of schrijf je ze alleen en geven je twee kompanen achteraf input?
We hebben op verschillende manieren gewerkt. Meestal heb ik een basisidee in de groep gegooid en hebben we het samen verder uitgewerkt tot een volwaardige song, maar er zijn ook nummers geboren tijdens de opnames. Zo is Stray Arrow ontstaan rond het geluid van een slag op het deksel van een kookfornuis, dat onze bassist Bert thuis had opgenomen met zijn telefoon. Rond dat ene geluid hebben we dan het hele nummer opgebouwd. Dat is een interessante manier van werken, want op de repetities achteraf moet bekeken worden hoe we dat soort nummers kunnen vertalen naar een live-situatie.
Jullie muziek is erg filmisch; tracks uit de eerste plaat belandden al in De Ridder op Eén en De Fiscus op Canvas. Hoe verklaar je dat?
Het feit dat we bepaalde sferen willen neerzetten en bij het componeren even vaak in beelden denken als in sounds, levert automatisch heel filmische tracks op. Het visuele aspect speelt een grote rol bij Mary’s Little Lamb. We willen dat het plaatje volledig klopt, inclusief mijn artwork voor het album, de videoclips die ik maakte en de decorstukken die onze bassist Bert bouwt voor onze shows.
Even iets anders; van waar (en sinds wanneer) komt jullie passie voor country?
We voelen niet veel voor de hedendaagse zeemzoete countrypop. Geef ons maar wat oudere country, die vaak een donker randje heeft. Vele songs van Hank Williams bijvoorbeeld, gaan door merg en been. Niet voor niets hebben we een nummer van hem gecoverd op ons album (Alone & Forsaken). We houden ook van Amerikaanse traditionals. Regelmatig brengen we er één in onze shows. Het is altijd interessant om je eigen twist aan zulke nummers te geven. Maar country is niet onze enige inspiratiebron. Ik denk dat het een sterkte is van onze band om verschillende genres te combineren. Zo hoor je op Elixir for the Drifter ook invloeden van o.a. blues en New Orleans-jazz. In een paar nummers hoor je Latin-ritmes en mariachi-trompetten. Onze muzieksmaak is breed en we vinden het een uitdaging om al die verschillende invloeden en stijlen te blenden tot een nieuw geheel.
Wat zijn de toekomstplannen? Veel spelen met jullie nieuwe plaat?
Niemand kan in de toekomst kijken, maar we kunnen wel dromen. Zo dromen we ervan om eens de soundtrack van een film te mogen verzorgen. Filmmuziek componeren is uiteindelijk toch de dada van deze band. Bij deze een oproep aan cineasten die dit lezen: contacteer ons, we zijn er klaar voor! Van samenwerkingen met andere muzikanten hebben we ook de smaak te pakken gekregen. Dat verhaal willen we in de toekomst misschien nog wel verderzetten. En verder inderdaad veel optreden, want dat is uiteindelijk wat we het liefste doen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Van Songs for Drella van Lou Reed & John Cale heb ik al een paar exemplaren kapot gedraaid. Ik vind het één van de beste biografieën ooit gemaakt. In heel sobere songs beschrijven ze het leven van Andy Warhol. De nummers zijn stuk voor stuk kunstwerkjes die naast het werk van Warhol kunnen staan. Heel inspirerend.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Dan kies ik voor een beeldend kunstenaar. Ik ben fan van David Hockney. Naast zijn eigen werk boeien zijn visies en onderzoeken in de kunstwereld mij enorm. Ik zou 8 uur lang kunnen luisteren zonder verveeld te geraken.
Aan jullie het laatste woord!
Ons elixir ligt op u te wachten in de winkel. Probeer het zeker eens uit!
QUINTEN JACOBS
