Zanger/gitarist/componist Mark Somers groeide op met zijn vaders jazz platencollectie. Het resultaat hiervan was dat hij op 16-jarige leeftijd zelf gitaar begon te spelen en bij diverse bands speelde. Vijf jaar geleden verscheen zijn eerste solo-album Sweet Turmoil waarop hij knappe, jazzy folksongs brengt. Nu de man 55 jaar is geworden verschijnt zijn tweede album Restless Poetry. Het album staat bijna volledig in het teken van de teksten van de Afro-Amerikaanse activist en founding father van de jazz-poetry Langston Hughes. De teksten van Hughes maakten veel indruk op Somers en hij wilde al lang iets met zijn werk doen. Want laten we eerlijk zijn, de teksten zijn nog steeds heel relevant.
Op het eerste album van Somers werd alles live geregistreerd maar voor de opvolger koos hij ervoor om eerst zijn partijen in de studio in te blikken zodat de muzikanten hun stuk er later konden op inspelen. Net zoals op de eerste plaat kreeg hij de medewerking van twee Engelse muzikanten: bassist David Bowie Jr. (The Philip Cockerham Trio) en Richard Bostock op saxofoon en klarinet. Hij kreeg ook de steun van landgenoten Luc Wielockx (saxofoon), Michel Bazzoni (strijkers en percussie) en zangeres Nina Babet.
Het album opent met Refugee en Hordes, twee songs waarvoor Somers de tekst zelf schreef en die het thema van (im)migratie aankaarten. Het eerste nummer is uptempo met een Fela Kuti achtige sax die alles mooi inkleurt, Hordes is een ingetogen folksong. Toen Somers het album The Very Thought Of You van Norma Waterson hoorde was hij zo onder de indruk dat hij Letter To Norma voor haar schreef waarin Mark toont dat hij een echte fingerpicking gitarist is. Bij Fascination krijgen we pure rhythm & blues terwijl we op Bumpin @ Sunset, Empty House, Shelter, Subway Face, Better, Gods en Sweet Turmoil folk met wereldse invloeden geserveerd krijgen. Afraid is een a capella stukje dat helaas maar een halve minuut duurt. In The Weary Blues maakt Somers een combinatie van blues en jazz die heel aanstekelijk werkt. De hoofdrol in Saturday Night is dan weer weggelegd voor de groovy baslijn van Bowie.
Mark Somers heeft met Restless Poetry een boeiende plaat afgeleverd. De bijdragen van de gastmuzikanten geven de stukken meer kleur want Mark heeft nu niet echt een zangstem die veel aankan. Een knappe luisterplaat met veel diversiteit.
