Vorige maand legde Marco Z met de single Sounds Of The City reeds de grondslag voor zijn nieuw album Lost Connections waarbij hij ons wist te verrassen met een sterk geïmproviseerde, nieuwe DYI-sound zonder onder te doen aan zijn verhalende songwriter-skills.
Wanneer een muzikant uitgedaagd wordt om zijn nieuwe nummers te herschrijven op een eenzame covid-zolderkamer en hierdoor toch een uniek en eerlijk album weet te maken, kunnen we alleen maar respect hebben voor zijn flexibele en niet-bij-de-pakken-blijven-zitten gedrevenheid.
Dat Marco ook nood heeft aan bevestiging voor zijn switch naar een meer nostalgische 80’s sound horen we treffend in Eventually You’ll Get There waarbij de zoekende protagonist zijn leven in vraag stelt en de vrouwelijke stem van Elke Smeets hem uiteindelijk troostend zegt dat ie goed bezig is.
In Hate To Say I Told You So en Mess In Progress beschrijft hij op een catchy, haast sexy manier de nachtelijke online-zoektocht naar aandacht die uiteindelijk resulteert in de bekende vaststelling van het groene gras aan de andere kant.
Deze vaststelling typeert daarom niet alleen de wanhopige vrijgezel, maar hoort nu eenmaal bij het leven. Marco vertaalt dit op een fijne, catchy manier in de popnummers Slippin’ And Slidin’ en vooral bij Little Old Life.
Uiteindelijk weet hij in The Most Beautiful Night, Arguably, The Game en Lovers In The Third Dimension telkens opnieuw de soms moeilijke symbiose te bezingen over liefde en vriendschap, geven en nemen, accepteren en loslaten. In elke periode van ons leven worden we ermee geconfronteerd en worden we uitgedaagd om te improviseren, relativeren en samen er het beste uit te halen.
Marco Z bezingt dit op een frisse, doch intense manier, klaar om ermee de zomer in te gaan.
