Statige blazers weergalmen door de kamer wanneer je deze plaat afspeelt, voordat een fluwelen stem naar boven komt gedwarreld. En net als het nummer terug stilvalt en je denkt dat dit een onbeduidend snippertje was dat enkel diende om de plaat op gang te trekken, klapt een prachtige melodie open. Hoopvol, filmisch en meeslepend: zo klinken Surveil, de opener van dit album, en de rest van de nummers.
Colours. Reflect. Time. Loss. is de vierde langspeler van Maps, het alter ego van de Brit James Chapman. Net als bij zijn vorige platen sloeg Maps aan het knutselen met samples en synthezizerklanken, tot hij het roer volledig omgooide en op avontuur trok met echte instrumenten. Het voorschot dat hij van de platenmaatschappij had opgestreken, spendeerde hij volledig aan de honoraria van het Echo Collective, een bont allegaartje klassiek geschoolde muzikanten uit de hele wereld, met thuisbasis in Brussel. Voor de arrangementen tekende Maps zelf: componisten als Tsjaikovski, Sjostakovitsj en Ralph Vaughan Williams wezen hem de weg, maar net zo goed The Beach Boys met hun tijdloze plaat Pet Sounds.
Het resultaat is meer dan zomaar een probeerseltje. De dromerige melodieën, het orkest met strijkers en toeters en bellen, de hemelse vrouwenkoren die Maps’ boterzachte stem ondersteunen: alles valt perfect op zijn plaats. Hier en daar schemert zelfs iets door van Sufjan Stevens’ meesterwerk Illinois. Hoewel Colours. Reflect. Time. Loss.nergens zo memorabel wordt, is het een tentoonspreiding van Maps’ muzikale talenten, een geslaagde heruitvinding van zichzelf en bovenal een bijzondere verzameling prachtnummers, die nog lang blijven nagalmen.
