We hebben al ons Belpopmuseum waarin we regelmatig de geschiedenis van één of andere Belgische band proberen uit de doeken te doen, en via Luminous Gold sporen we vanaf nu ietwat oudere Belgische plaatjes op. Klassiekers zoals dat heet, maar in de eerste plaats willen we het hebben over, zeg maar, vergeten plaatjes. Bij de keuze hiervan zullen we steeds rekening houden of de plaatjes op het net te te vinden zijn, en niet alleen maar in de collectie van één of andere gelukzak zodat de lezers het zelf kunnen ontdekken, want dat is nog altijd de bedoeling van onze schrijfsels.
Met Buffoon gaan we richting Limburg. Een project dat op het einde van de jaren 90 uit het brein kwam van Peter Vleugels, Pi voor de vrienden. Alles begon als een slaapkamerproject. Flikflooien op je kamer met je instrument om vlug te ontdekken dat je wel degelijk songs kan schrijven, en de droom van één Limburger werd snel een band met maatjes Niels Hendrix (Fence, The Shovels en de labelboss van FONS Records), Lieven Verdin (gitarist van Fence) en David Schroyen (Evil Superstars, Millionaire en tegenwoordig Peuk). In 2006 verliet Lieven Verdin de band en werd hij vervangen door Mimi van Barbie Bangkok.
Buffoon is al jaren dood en begraven, maar Pi is nog altijd actief in de undergroundscene. Samen met Dimitri Vossen zit hij bij The Third Kind en met Jimmy Wouters van The Hickey Underworld tegenwoordig ook bij Wolf Sheriff. Twee bands die je trouwens op Gazer Tapes vindt. België is en blijft klein.
In 2006 verscheen het debuut Familiar Sounds dat in zijn geheel is te beluisteren via Spotify, net als de opvolger Baloney die vier jaar later uitkwam. Wij hebben het eventjes over Moonrain, een compilatie die in eigen beheer werd uitgebracht met songs die zijn opgenomen op vier of acht sporen. Lo-fi dus! En hoe onvindbaar ook, tegenwoordig voor iedereen toegankelijk, want sinds kort staat deze verzamelaar te linken op everyone’s favourite: YouTube.
Negentien songs staan erop, samen goed voor iets meer dan één uur muziek en voor wie een mening liever in één zin geschreven ziet: dit is muziek die zich in de sfeer van de alternatieve 90’s afspeelt, maar evengoed raakpunten heeft met mastodonten als Neil Young of Lou Reed. Rommelig, maar laat dat nou net de charme zijn van dit soort muziek en er steeds nauw op lettend dat een song een oorwurm dient te zijn.
Opener is Major Tom. Ondanks de titel klinkt deze song meer Sebadoh dan Bowie, en omdat toeval in het leven niet bestaat, wordt de cd afgesloten met (je raadt het) Loss Of Soul And Shoe van Sebadoh. Ook andere goden uit deze periode komen langs piepen, The More I Try is een ode aan de liefde voor Grandaddy en Gingergreen Rabit klinkt als een lo-fi-versie van Sparklehorse. Heerlijk.
De pijn van het zijn horen we meermaals bij Buffoon. Romeo = Bleeding mag naast het beste van Elliot Smith staan en of het nu aan de titel ligt of niet, Atmosphere is zowaar wat postpunkachtig.
Ook sixties-invloeden zoals het ronduit geniale Polynisian Girl dat werd opgenomen in de Hidden Hit Laboratory van Erik Debny van The Shovels. De term “perfecte popliedjes” mag je ook gerust gebruiken voor het ontroerende A-Teen en ook het experiment wordt niet gemeden. Even luisteren naar Floating Relationships en je weet waarover het hebben. O ja, voor wie een mening in één woord wil: luisteren!
