Je hebt Louise van den Heuvel al bezig gezien of gehoord: de bassiste maakte furore als één derde van Dishwasher_ , bij STACE, Bex, Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en een hele reeks andere artiesten. Nu treedt ze met een eigen jazzband naar voren en horen we haar zelfs zingen. Wie naar Hold Me luistert, het eerste nummer op haar plaat, vraagt zich af waarom ze daar zo lang mee gewacht heeft.
Louise is namelijk de trotse bezitter van een fluwelen stem met Joni Mitchelliaanse kwaliteiten, waarmee ze dit prachtige nummer vol verrassende wendingen naar ongeziene hoogten stuwt. Uiteraard niet in haar eentje, maar ondersteund door de klanken van Hendrik Lasure op toetsen, Sam Comerford op sax, fluit en klarinet en Daniel Jonkers op drums. Klanken die naadloos aansluiten bij het impressionistische en impressionante spel van vormen en kleuren uit de videoclip.
Het tweede nummer op het album heet Kusjeswekker, maar het duurt nogal lang voor die wekker gaat. Met zeven minuten neemt het alle tijd om op te bouwen en te experimenteren, maar gaandeweg vergeet het ook iets te vertellen. Even lang en zoekend is opvolger Luchtsteen, maar daar krijgen we meer actie, met bluesvolle toetsen, een verfrissende saxofoonbries en een mysterieus intermezzo op bas en percussie dat uit een thriller lijkt weggelopen.
Helemaal weg zijn we van Pingi, een nummer dat de belofte van een nieuw begin inhoudt: de eerste lentezon die door de prille bladeren schijnt, bloemen die de kop opsteken, een eerste tocht door die heerlijk frisse ochtendlucht en wie weet wel nieuwe liefde. Van de zwierige piano-intro tot de dolle tuimeling die het slot vormt: niets kan deze joie de vivre stuiten.
In Innerland horen we Louise weer zingen, nu veel vertellender dan op Hold Me. Meer dan “You broke me, but I know how to go on” hebben we niet nodig om te weten dat het hier net om het einde van een liefde gaat. De regel “I hope you get the help you need” hakt er dan ook in. En voor je denkt dat het allemaal te droevig wordt, krijgen we een wonderlijk samenspel van instrumenten toegeworpen waar de piano optreedt als een regenbui die alle zorgen van je wegwast. Alleen jammer van de outro, die net wat te lang aansleept.
Kwartleven schept een film noir-achtige sfeer en houdt die vierenhalve minuut vast, maar het is pas in de weemoedige afsluiter Blauwe Velden dat we Louises stem terughoren. Ondanks de Nederlandstalige titel heeft dat nummer een Engelstalige tekst, waarin de zangeres-bassiste een hypnotiserend verhaal over slapen en dromen lijkt te vertellen. En dan zijn we alweer aan het einde van dit album beland, terwijl er nog zoveel meer op komst leek. Wie meer wil horen, moet het kwartet ergens treffen op hun JazzLab-tour:
19/04: Flagey, Brussel
20/04: N9, Eeklo
21/04: De Casino, Sint-Niklaas
24/04: De Singel, Antwerpen
28/04: KAAP, Oostende
03/05: CasinoKoksijde, Koksijde
08/05: HA Concerts, Gent
14/05: KC Nona, Mechelen
15/05: CC De Werft, Geel
16/05: CC Het Spoor, Harelbeke
