Cocteau Twins vormden een grote inspiratiebron voor diverse bands maar in 1997 ging het trio helaas uit elkaar. Zangeres Elizabeth Fraser was in de loop van de jaren nog te gast bij diverse artiesten maar bracht zelf geen album meer uit. Gitarist Robin Guthrie bracht een paar soloalbums uit en onder de naam Violet Indiana maakte Guthrie samen met zangeres Siobhan de Maré ook een paar platen. Daarnaast werkte hij samen met Harold Budd en Mark Gardener van Ride. Bassist en keyboardspeler Simon Raymonde bracht na de split een soloalbum uit op zijn eigen label Bella Union (waar Frazer en Guthrie ook nog op te horen zijn). Samen met zangeres Stephanie Dosen richtte hij Snowbird op waarvan enkel het album Moon verscheen (waar een deel van Radiohead op meewerkte). Met drummer Richard Thomas startte hij tenslotte het project Lost Horizons op.
Ook al zijn de drie leden al een tijdje hun eigen weg opgegaan, toch volgen zij muzikaal nog allemaal hetzelfde dromerige pad. Dat is met dit tweede Lost Horizons album niet anders. Drummer en saxofonist Richard Thomas speelde vroeger bij Dif Juz en The Jesus And Mary Chain maar hij werkte ook met Raymonde samen op het Cocteau Twins album Victorialand en Filigree & Shadow van This Mortal Coil. Beide heren hebben dus nog steeds een voorliefde voor dreampop.
Het concept van Lost Horizons is dat Thomas en Raymonde de muziek maken. Eens die af is, zoeken ze de gepaste stem voor bij het nummer. De meeste vocalisten komen dan ook van het Bella Union label. Marissa Nadler, Midlake frontman Tim Smith en Cameron Neal van Horse Thief waren al te horen op het eerste Lost Horizons album Ojalà en werkten ook mee aan deze In Quiet Moments. Verder zijn ook Jack en Lily Wolter (Penelope Isles), The Hempolics, Gemma Dunleavy, Porridge Radio, Kavi Kawi, John Grant, Ural Thomas, C. Duncan, Ren Harvieu, Laura Groves, Rosie Blair (Ballet School), KookieLou en Karen Peris (The Innocence Mission) te horen op dit album.
Voor Raymonde en Thomas verwijst de titel, In Quiet Moments, naar iets waar we allemaal wel eens naar op zoek zijn. De rust in de nummers is een aanloop naar die stille momenten. De songs kabbelen heel rustig voort zonder noemenswaardige explosies van solo’s. De verschillende vocalisten zorgen ervoor dat er genoeg afwisseling is op dit zweverige album. Thomas’ bijzondere drumstijl zorgt voor een eigen geluid en opmerkelijke ritmes.
Doorheen alle zestien nummers horen we de geest van Cocteau Twins waren. Het is een unieke plaat geworden waar we volledig weg van zijn. Hopelijk mogen we op het volgende Lost Horizons album ook een bijdrage verwachten van Fraser en Guthrie.
