Je zal het merken, vanaf nu zullen we geleidelijk omringd worden met nummers en platen die hun kiemen vonden in de periode waarin onze manier van leven compleet door elkaar werd geschud. De wereldwijde lockdown in al zijn versies, dwingt ons ertoe om flexibel te zijn en laat ons reflecteren over hoe we ons leven leid(d)en. Afhankelijk van het individu botsen we op grenzen of zien we net kansen, raken we gefrustreerd of vinden we tijd om te herbronnen. We worden gedwongen om stil te staan bij de maatschappelijke realiteit en hoe we er ons toe willen verhouden. Al deze reflecties zullen een stempel drukken op de muziek die de komende weken, maanden en mogelijks zelf jaren wordt uitgebracht.
Nog meer dan voorheen vallen we voor onze sociale contacten terug op sociale media. Wie nog geen videocall deed is een paria geworden en andere mediakanalen stellen ons in staat alsnog met de wereld te communiceren. Het is nog het raden naar de impact, op korte en lange termijn, van deze lockdown op ons digitaal gedrag. Al is de discussie rond de effecten van onze digitale maatschappij op het menselijk gedrag al langer aan de gang. Het zijn de negatieve gevolgen die voor Wout Vandenbergh de inspiratiebron vormden om onder de naam Lingerwalt Hollow te maken. Een elektronisch conceptalbum dat zich een weg baant door gevoelens en ideeën die deze kritische blik oproepen. Hollow verwijst dan ook naar de staat waarin we ons bevinden wanneer we ons verliezen in de sociale media.
Speciale platen verdienen aangepaste aandacht. Omdat de nummers onlosmakelijk verbonden zijn met de achterliggende voedingsbodem en extra duiding de luisterervaring versterkt, is deze review een longread geworden waarbij review en interview elkaar doorkruisen.
“Het kernidee van Hollow ontstond na verschillende reflecties over hoe sociale media en technologie ons leven beïnvloeden. Naast de clichés die vaak worden aangehaald, zoals het feit dat iedereen constant voorover gebogen over zijn of haar scherm hangt, of hoe we ondanks alle nieuwe kanalen eigenlijk vergeten te communiceren met elkaar, leiden die analyses en reflecties tot diepere inzichten. Bijvoorbeeld dat onze sociale media een perfecte voedingsbodem zijn voor een groeiend individualisme waar we vandaag de dag al getuige van zijn. Die verschillende gedachten en ideeën werden gebundeld en weerspiegeld in de tracks en respectievelijke titels in Hollow.”
Dit alles maakt Hollow tot een zeer persoonlijke plaat. Persoonlijk omdat ze geënt is op de beschouwingen van Vandenbergh, maar ook omdat de luisterervaring een zeer intiem karakter heeft. Beluisteren door een koptelefoon is aan te raden, liefst in één ruk, afgezonderd van impulsen en met de ogen toe. Hollow heeft namelijk iets meditatiefs en voorziet je denkproces van extra stimulansen. Dat de plaat net uitkomt in een periode waarin we tijd krijgen of gedwongen worden om na te denken over het leven dat we leiden, zorgt dat ze nog net iets harder binnenkomt.
“De plaat is een kritische blik op ons gedrag in een digitale wereld en de gevolgen hiervan op individueel en maatschappelijk vlak. Hopelijk kan het een aanzet zijn voor sommige mensen om zelf verder te denken. Ik ben ervan overtuigd dat deze buitengewone situatie voor ieder iets positief kan brengen onder de vorm van wijsheid. Wijsheid brengt onze geannuleerde vakanties, concerten, gemiste salarissen, festivals of onze geplande winkeldagen niet terug, maar in plaats daarvan brengt het ons iets anders, iets dat niet te koop is.”
Vandenbergh houdt naar eigen zeggen van obscure, geladen muziek. Ondanks dat hij zich niet heeft laten leiden door bepaalde specifieke artiesten, sijpelen de invloeden van elektronische geluidskunstenaars als Tim Hecker, Ben Frost en Roly Porter door in zijn eigen werk. Opener Double Tap Swipe doet met zijn trage en mystieke feel wel wat denken aan Haunt Me, Haunt Me Do It Again van Hecker. Waarmee Lingerwalt zijn gedachten accuraat muzikaal weet te vertalen, namelijk hoe ons gebruik van sociale media ons onderhuids kwelt.
“De openingstrack, Double Tap Swipe, refereert naar hoe sociale media nogal vaak gebruikt wordt als etalage van hoe fantastisch het leven van iemand is. Door constant op expliciete manieren te tonen wat we allemaal hebben (“look at my shit”) of doen, probeert men anderen te overtuigen dat men op een of andere manier goed bezig is.” Het gevoel van vervreemding van onszelf lijkt Lingerwalt in Anithedonism verder uit te diepen.
Anithedonism houdt het midden tussen geluidskunst en nummer, laverend tussen The Haxan Cloack en Max Richter, met als focuspunt het verhaal dat verteld moet worden. We lopen, in tegenstrijd met hoe we ons digitaal vertonen, ons geluk steeds meer voorbij. “We dreigen te vergeten dat het leven voor het grootste deel ‘gewoon’ is. ‘Gewoon’ kent met zijn schijnbaar grijze bijklank ook veel verschillende tinten, het is volgens mij gewoon een kwestie van af en toe de ‘cheap thrills’ die we online vinden uit te sluiten om deze te leren zien.”
Als we zelf één nummer op een soort pied de stalle mogen zetten, dan is dat het dystopische Object Lover. Behoedzaam bouwt Lingerwalt een akelige sfeer op waar het desondanks aangenaam in vertoeven is. Langzamerhand ontpopt het nummer zich tot dancefloorfiller op een kelderfeestjes voor gevorderde devianten.
Als we hem vragen naar hoe een nummer tot stand komt, begrijpen we waarom we Object Lover zo hoog inschatten: “Als ik muziek schrijf, vind ik het heel belangrijk om te kunnen ‘resoneren’ met wat ik op dat moment aan het maken ben. Dit lukt me het best wanneer ik mezelf in de experimenteerfase bevind en een instrument of geluid tot in het kleinste detail kan onderzoeken en manipuleren terwijl ik het bespeel. Bij het langdurig editen en mixen van de muziek achteraf (een onvermijdelijke maar zeer vermoeiende stap in het productieproces), gaat deze magie vaak verloren. Daarom besloot ik dat bij Hollow het opname-aspect het belangrijkste en meest prominente deel zou moeten zijn. Op die manier zou ik die resonantie het best kunnen vastleggen. Een heel groot aantal van de onderlinge sporen in de nummers, zijn daarom ook in één take opgenomen. Op deze manier krijgt een sessie de kans om een eigen leven te gaan leiden en geef ik mezelf de kans om me volledig te verliezen in de muziek, iets wat je moeilijker ervaart als je vooral programmerend in software werkt. Het resultaat van zo’n opname is iets dat heel erg levend klinkt en kan ademen. Achteraf werd dan ook bijna niets bewerkt, buiten de nodige EQ’s en wat accentjes met effecten.”
Wanneer Object Lover overgaat in The Universe Will Remain Unshaken, krijg je tijd om te bekomen van alle beangstigende gedachten. Ditmaal worden onze zintuigen geprikkeld met lichte sierlijkheid die langzaam opnieuw hoop toelaat. Het nummer is een live-opname van de ruimte waarin het werd gespeeld en waarin volgens Lingerwalt een belangrijke levensles schuilt: “Voor mij persoonlijk is het een herinnering aan het feit dat het belangrijk is om te onthouden dat je als individu misschien wel uniek, maar niet speciaal bent. Sommige mensen proberen deze gedachte hardnekkig te verdringen door allerhande dingen te doen met hun leven om zichzelf voor te houden dat dit niet zo is (zoals het maken van muziek over het onderwerp 🙂 ) maar de realiteit ligt jammer genoeg heel dicht bij die uitspraak. Het dwingt je tot een soort van nederigheid. De nihilistische uitspraak die dient als de titel, kwam ik ooit tegen in een boek en spreekt tot de verbeelding. Je kan ze op verschillende manieren interpreteren, en ik wil mensen ook aanzetten om dit te doen…”
Slotnummer Catatonia wordt door Lingerwalt gezien als apocalyptisch einde. Al is het een einde der tijden die meer als sluimerend gif werkt dan als een allesverwoestende storm. Bijgevolg dekt de titel de lading: catatonie is een psychiatrisch symptoom gekenmerkt door onder andere het vooral onbeweeglijk blijven van de patiënt, het niet reageren op externe stimuli en het volledig zwijgen. Het nummer luidt een nieuw nulpunt dat volgens Lingerwalt kan dienen als soundtrack voor de huidige periode: “na de crash krijgen we de kans om te ademen en te leren uit onze fouten. Waarbij het nummer als een soort catharsis van de plaat fungeert.”
Hollow is door dit alles meer dan zomaar een plaat. Het verhaal vraagt om beleefd te worden, om fysiek te worden ervaren. Om dat gevoel op te wekken werden de nummers zo gemixt dat ze in elkaar overvloeien, waardoor de plaat expliciet uitnodigt om in zijn geheel te worden beluisterd. Ons intern raderwerk werd daardoor alvast gestimuleerd tot introspectie en ook de fysieke linken konden makkelijk worden gelegd. Of om met de woorden van de maker af te sluiten: “Ken je het gevoel dat je hebt als je een keer diep in en uit kan ademen nadat je bent gaan zwemmen? Dat houd ik er aan over. Ik hoop dat mensen de plaat met dezelfde intensiteit kunnen ervaren als ik toen ik ze maakte.”
