Uit het hoge noorden van Nederland, maar de namen van de bandleden verraden Italiaanse roots. Hun debuutalbum is al uit sinds november vorig jaar, maar bereikte ons nu pas. Geen nood, op goeie muziek staat immers geen tijd.
Een trio in een traditionele rockbezetting van drums, bas en gitaar, dat verdomd inventief en nachtelijk jazzy uit de Groningse hoek komt gekropen. Het op een coole trage walking bass drijvende Shanti (Re)creation bijvoorbeeld, dat openbloeit tot een brok hete, groovy, proggy jazzrock waar Robert Fripp niet vies van zou zijn. Het is meteen de stevigste track van het album, dat toch vooral baadt in meditatieve mijmeringen zoals A Flower waarin geen groove aan te pas komt, enkel sfeervolle gitaarambient ingekleurd met bastonen en percussief gerinkel. De akoestische virtuoze Jan Akkerman aandoende gitaartokkels van Dodo begeleid door conga’s, die je meenemen naar een kampvuur ergens in Burkina Faso. Bijna standaard jazz wordt het in Let The Giants Sleep en There Have Been Better Days.
Nardis, de langste track, drijft op een zwoel gedempte baslijn waarin de gitaar een paar maten zij het veel trager, vleugjes Bemsha Swing van Monk lijkt aan te halen, krijgt nog wel twee opdoemende rock opstootjes uit het gezellig kabbelende sfeertje. Het geeft aan dat de heren geschoold zijn, maar daar uiterst creatief mee omspringen.
De verrassing komt echter met de twee laatste tracks; het voor hun normen vuil funkrockende Kalil & Kalima dat toch ook weer subtiel wordt neergelegd ergens halverwege om dan weer groovend met solerende gitaar z’n weg verder te zetten. It’s A Wrap zou een kortstondige afsluitende knipoog naar Mariah Carey en/of Mary J Blige kunnen zijn door pakweg Parliament.
Lamp Of(f) heeft een zeer genietbare kluif afgeleverd vol met niet altijd te herkennen muzikale verwijzingen, maar met nog meer dan genoeg eigenwijs sappig vlees errond om het boeiend te houden voor de hongerige hond in ons.
