Het Belgische label Slaapwel Records heeft zijn naam niet gestolen. Wie wat bekend is met de missionstatement van het voorgenoemde label weet dat het enkel maar muziek releaset die als doel heeft de luisteraar de slaap te helpen vatten. Qua bedrijfsmissie kan dat alvast tellen maar ongetwijfeld is er ook voor deze nichemarkt een publiek.
Een concept dat zeker niet voor iedere band is weggelegd. Anderzijds zijn er dan weer hopen bands en artiesten die onbewust en ongewild met hun optredens en platen hun volledige publiek lamleggen en een rechtstreekse enkele rit naar dromenland verschaffen. Zo dachten wij bij het laatste optreden dat we van Axelle Red bijwoonden nog dat ook zij een conceptuele slaap inducerende plaat had gereleaset. Uit nader onderzoek van onze kant is echter gebleken dat we het mis hadden.
The Night Hag is een samenwerking tussen het Kreng van Pepijn Caudron en Svarte Greiner. Ongetwijfeld is nu al menig lezer zijn/haar gezicht aan het fronsen en zich aan het afvragen waar zij deze naam van kennen. Wel, Pepijn Caudron is naast vermaard experimenteel componist ook acteur. In een vorig leven nam hij onder meer nog de rol van Gentil op zich in De Kotmadam dus de kans is groot dat je daar de naam al eens hebt zien passeren. Bij dezen heb je jouw gemoedsrust terug en ben je klaar om, gekleed in vintage slaapkleed, rustig weg te dromen op de zachte tonen van The Night Hag.
Kreng en Svarte Greiner vonden inspiratie voor deze compositie bij het fenomeen slaap paralyse. De slaapstoornis resulteert in een verlamming van de spieren die, naar verluid, optreedt vlak voor het in slaap vallen of direct na het ontwaken. Qua luchtig onderwerp kan dat alvast tellen. Voor de mensen die het nu al wat te akelig vinden, raden wij aan om Shiny Happy People van R.E.M. al klaar te hebben staan in jouw afspeellijst zodat je snel de benen kan nemen naar iets luchtigers als het jou allemaal wat te veel wordt. Gezien het onderwerp van de plaat leek de band R.E.M. ons overigens de enige logische keuze als vrolijk alternatief.
The Night Hag is één doorlopende compositie van om en bij een half uur. Afgezien van het feit dat je je al niet druk moet maken over de beslommeringen die tracknamen, het skippen ervan en de verwoede zoektocht naar je favoriete nummer met zich meebrengen, heeft de modale mens nu eenmaal ook effectief een kwartier à twintig minuten nodig om in slaap te vallen. Conceptueel lijken tot nu toe alle puzzelstukken te passen.
Het muziekstuk is een conceptuele compositie wat wil zeggen dat je de traditionele 4/4 maten en conventionele songstructuren met refreinen en versen best even kan opbergen in de kast. Verder wordt er binnen The Night Hag ook sterk gespeeld met volume. Je hoeft dus absoluut niet je kamp op te slaan voor de volumeknop van je versterker. Dat het geluid bij momenten bijna onhoorbaar stil wordt, is perfect normaal en niet meer dan logisch.
Wanneer we The Night Hag aan een eerste luisterbeurt onderwerpen, is het pas rond minuut drie dat we echt merkbaar geluid beginnen te horen. De compositie geeft je dus ruim de tijd om te ontspannen en langzaamaan mee op de golven van de muziek de slaap te vatten. Ook na minuut drie blijft het geluid echter heel beperkt en dat begrijpen we ook. De achtergrond vult zich met een zachte meditatieve ruis en wordt enkel sporadisch onderbroken door een eenzame pianotoets. Het is pas rond minuut zes dat de compositie langzaamaan aan volume begint te winnen maar ook hier kiezen de componisten niet voor een doorlopende lijn van geluid. Er wordt gekozen voor zachte nuances waarin het geluid opstijgt en opnieuw zacht wegebt om vervolgens langzaam de pieken en dalen van geluid af te vlakken en te komen tot één consistente lijn van rust.
Rond minuut 10.30 neemt de compositie een wending en voelen we dat er iets op til staat, alsof niet alles juist lijkt. We voelen een onrust in de muziek en een sluimerende paniek tot stand komen alsof dit het moment is waarop de slaap paralyse langzaamaan in werking begint te treden. Iedereen kent ongetwijfeld wel een film waarbij men een personage probeert te doden door een gifslang in diens bed los te laten. Nu, de shots waarin we deze slang langzaam maar zeker naar boven zien glijden naar diens slachtoffer is zeer vergelijkbaar met wat we hier horen. De contradictie van vloeiende lijnen en onrust gaan tijdens dit deel van de compositie dan ook hand in hand.
Rond minuut 19 neemt The Night Hag opnieuw een drastische wending. Het volume verhoogt en een akelig geluid regeert.
Tenslotte begint rond minuut 24 het volume van de compositie opnieuw af te zwakken. De onrust in het nummer blijft maar door het volume naar beneden te brengen, lijkt ze genuanceerder te worden. Het lijkt wel alsof je in het slaapproces een bepaalde piek hebt bereikt en nu op weg bent naar volledige rust en ontspanning. Het geluid blijft verder ook rustig afnemen totdat het bijna onhoorbaar is.
We eindigen met enkele minuten stilte want ook dat is geluid en een essentieel onderdeel van de compositie. Wie ons hierin wenst tegen te spreken, verwijzen we graag naar Simon & Garfunkel.
The Night Hag zal sowieso geen release voor het grote publiek zijn maar met een oplage van 300 stuks, lijkt ons dat ook logisch. Het is weinig waarschijnlijk dat je de plaat zal opzetten als soundtrack voor je barbecue in de zomer of voor het derde verjaardagsfeestje van zoon- of dochterlief. Deze plaat vereist een bepaalde setting. Wij denken dat ze het beste tot haar recht komt in een stille omgeving waar de schemer van de ondergaande zon regeert. Tenslotte lijkt het ons ook belangrijk dat de luisteraar weet met welk oog deze compositie is gemaakt. Als je het onderwerp van de plaat kent, zal het jou helpen om het verloop van de compositie beter te begrijpen en te kunnen kaderen. Wie wat dieper op onderzoek gaat, zal bovendien kunnen vaststellen dat ook de titel een weloverwogen keuze was.
Wij wensen je alvast een goede nachtrust toe op de tonen van The Night Hag.
