Kate Nash is terug. En hoe. Met 9 Sad Symphonies, het eerste album sinds Yesterday Was Forever (2018), weet de zelden overtroffen en onvermoeibare verhalensprokkelaarster ons moeiteloos te charmeren, verrassen en overdonderen met méér scherpe observaties en vertellingen. Geïnspireerd door Hollywood, vintage musicals en de queeste naar schoonheid in een verdorven wereld, neemt het Britse fenomeen ons mee op een tegelijk donkere, chaotische én hoopvolle cinematische trip. Ze doet dat met wonderlijke melodieën, rijkelijk voorzien van gulle strijkers en ons natuurlijk verwennend met dat fraaie stemgeluid van haar. En weerom veel Britishness.
9 Sad Symphonies is een bijzondere luistertrip met niet negen maar tien liedjes, die de aandacht de volle 39 minuten, weten vast te houden. De prachtige arrangementen, de schandalig mooie composities, de veelal geniale teksten en natuurlijk het vocale festijn waarop Nash je trakteert, helpen daar bij natuurlijk. Een plaatje om te koesteren, dat kunnen we je al wel verklappen…
Tien liedjes dus op 9 Sad Symphonies, een grapje van Nash, maar ook een ode aan het toch bereiken van je doelen, nét wanneer de creativiteit lijkt te tanen. Van getaande creativiteit is op het plaatje alvast niets te merken. Alle tien goed geldt keihard op dit vijfde album, het eerste dat Nash uitbrengt op Kill Rock Stars, hetzelfde label als haar idolen Eliott Smith en Sleater-Kinney. Voor Nash moest deze plaat én cinematisch én dromerig klinken. Daar is ze wat ons betreft redelijk hard in geslaagd.
“Everything hurts, yeah it hurts so much I eat my diner in the toilets at lunch”, of wat dacht je van “Everything you feel can just come undone and the media supports all the far right scum”, of nog “Everyone is trying so hard, maybe you should try al little bit too”. Millions of Heartbeats is een binnenkomer van formaat en zet meteen de toon voor het album dat bol staat van schoonheid, tristesse, british witt en bombast.
De song kwam tot stand tijdens de pandemie toen de zangeres, die zichzelf een sprankelend persoon noemt, toch even sprankels leek kwijt bleek te zijn. Maar zoals wel meer nummers op de plaat gaat het ook over zoveel meer. Een piano, koortjes, strijkers, het heerlijke stemgeluid van Nash, de scherpe lyriek en de typische britishness… de ingrediënten op dit album, hier al fraai gebald in de albumopener. Het is meteen een eerste van vele hoogtepunt tussen meer moois op dit album. Tongue-in-cheek en toch net niet. Meteen een favorietje van ons, jawel.
“Misery is out to get you”, klinkt het over een haast lichtvoetige riedeltje, met een fraaie mooie orkestratie. Wasteman start erg melow met de piano die het voortouw neemt, en dan zijn er plots die dance vibes en beats en waan je je in een club. Check zeker ook de mooi geregistreerde video die bij deze song hoort. Het plaatje klopt dan helemaal.
Abandoned is misschien de enige échte ballad op de plaat. Ei zo na een beetje melig toch, maar dus eigenlijk net niet, en Nash komt er sowieso mee weg wat ons betreft. Een vergelijking met Lilly Allen werd vast al eerder gemaakt, vooral qua stemtimbre en accent dan. Alleszins zeer goed te horen in deze fraaie plakker, rijkelijk voorzien van strijkers weerom. Maar wij plaatsen Nash dan toch op een iets hoger trapje dan Allen, dat neem je ons vast niet kwalijk
Strijkersgepluk, het klinkt werkelijk als een paard in galop, nog meer strijkers, een akoestische gitaar, verder weinig instrumentarium maar in alle glorie Nash’s stem die zacht zalvend over de muziek wordt gelegd. Een bescheiden drumtrack komt erbij, wat meer bombastische strijkers, en de vocalen die meerlagig klinken. Redelijk prachtig deze Horsies, nog een favoriet van ons op dit lekkere plaatje van de Britse!
Erg theatraal klinkt My Bile, hier hoor je heel goed hoe Nash haar inspiratie bij die musicals haalde. Vocaal een hoogstandje, met Nash’s stem die je werkelijk overal, op de voorgrond en in de koortjes hoort, zingend en declamerend, weerom mooi omgeven door strijkers. Is dat een harp die we horen? Echt knap! Veel dramatiek in These Feelings, met zware strijkers en de nodige bombast.
Space Odyssey 2001 klinkt een beetje kinderlijk en lieflijk, maar eens je de videoclip erbij gezien hebt, die ons bij de eerste beelden spontaan aan een iconische scene van Stephen King doet denken, krijg je toch een ander gevoel. Het lied is eigenlijk een romantische ode aan hoe ze haar huidige partner leerde kennen, maar het gaat ook over (foute) filmkeuzes. Het is allerminst een sneer naar 2001: A Space Odyssey, ”Maar het is de verkeerde film voor een date”, verzekert Nash.
De zangeres heeft naar eigen zeggen een voorliefde voor horror en die duikt al wel eens vaker op, hoe lieflijk het lied ook mag klinken. In de video zie je een bebloede Nash die gered wordt door een half-man/half-ezel, een inspiratie die -naar eigen zeggen – ze bij Shakespeare gehaald heeft. Maar terug naar de muziek! Het refrein is hoogzwanger van barok en bombast en klinkt ronduit machtig, enfin de hele song. Maar misschien hoorde je dit juweeltje zelf al want het is de single die nog maar net uit is. Wat een tekst ook weer: “Don’t die yet, I won’t forget the look on your face when we first met”. Of het ook een favorietje van ons is? Wat denk je?
“Tick tick in my head, do I really wish that I was dead, I’m coming back from all the things I said and it’s my birthday (…) I’m back. Now I’m in the hospital again, this time I get through it with my friends that I met online; yeah they seem really cool an I know that they like me”, waarop Nash ons verzekert dat ze een zonnestraaltje kan zijn. En zo gaat dit ronduit prachtige gezongen Ray dat rond die ene akoestische riff draait, met subtiele pizzicato op de strijkers, guitig verder. Guitig? Nou ja. Simpel en geniaal, dat sowieso. Favorietje? Check!
Vampyre de tiende compositie van de 9 Sad Symphonies, klinkt wat ruwer en minder gepolijst, alhoewel ook fraai geproducet en royaal voorzien van strijkers. Een beetje een buitenbeentje, dan kan je dat misschien als extra bij de negen parels die al voorafgingen beschouwen. Maar op zich ook weer een schot in de roos, toch wel. Overduidelijk.
Blij dat Kate Nash terug is. Het lange wachten loont. Met dit plaatje zijn we bijzonder opgetogen, dat had je ondertussen al wel geraden. Uitkijken naar hopelijk aan te kondigen EU-tour dates nu!
Facebook • Instagram
